Η θετική επιρροή της χριστιανικής πίστης στην εποχή μας

«Ως άθεος, πιστεύω πραγματικά ότι η Αφρική χρειάζεται τον Θεό: Οι ιεραπόστολοι και όχι μόνο τα χρήματα για βοήθεια, είναι η λύση στο μεγαλύτερο πρόβλημα της Αφρικής που είναι σε μεγάλο βαθμό η παθητικότητα της νοοτροπίας των ανθρώπων». Με αυτά τα εκπληκτικά λόγια, ο γνωστός δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιαστής, πρώην βουλευτής της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων, Μάθιου Πάρις συνοψίζει το συμπέρασμα που αναγκάστηκε να βγάλει μετά από πρόσφατη επίσκεψή του στο Μαλάουι, στο σπίτι των  παιδικών του χρόνων.

Ο Πάρις πέρασε τα παιδικά του χρόνια σ’ αυτή την αφρικανική χώρα και σαράντα πέντε χρόνια μετά την αποχώρησή του, αποφάσισε να επιστρέψει λόγω του ενδιαφέροντός του για την Pump Aid, μια βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθά αγροτικές αφρικανικές κοινότητες να εγκαταστήσουν αντλίες νερού, δίνοντας στους ανθρώπους εκεί πρόσβαση σε καθαρό νερό. Η επίσκεψή του αυτή όχι μόνο ανανέωσε θετικά την προδιάθεσή του απέναντι σε τέτοιου είδους φιλανθρωπικές οργανώσεις ανάπτυξης, αλλά του προκάλεσε και μια κρίση προσωπικής πίστης. Ως άθεος, κατά δήλωσή του, ανακάλυψε ότι η τεράστια συνεισφορά στο καλό της Αφρικής είναι συνυφασμένη με τον ευαγγελισμό των χριστιανών εκεί. Δεν ήταν σε θέση να εναρμονίσει το γεγονός αυτό με τον αθεϊσμό του, αλλά έπρεπε να παραδεχθεί ότι ήταν μια πραγματικότητα και μάλιστα βρισκόταν σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη μορφή βοήθειας ή αναπτυξιακής εργασίας που πραγματοποιείται στο Μαλάουι.

Διαπίστωσε, συγκεκριμένα, πως ο τρόπος προσέγγισης και βοήθειας των πιστών χριστιανών ήταν διαφορετικός από το έργο των κοσμικών μη κυβερνητικών οργανώσεων και άλλων κυβερνητικών προσπαθειών. Όσο καλή και αν είναι η δουλειά που γίνεται από αυτές τις κοσμικές οργανώσεις, δήλωσε, αυτή δεν είναι ποτέ επαρκής, ούτε η εκπαίδευση ούτε και η κατάρτιση. Η διαφορά που προσφέρει ο Χριστιανισμός, γράφει, είναι η αλλαγή καρδιάς των ανθρώπων η οποία οδηγεί σε «μια πνευματική μεταμόρφωση. Η αναγέννηση είναι πραγματική. Η αλλαγή αυτή είναι καλή».

Αυτό είναι και που σηματοδότησε μια σημαντική στροφή οπτικής γωνίας των πραγμάτων στην αντίληψη του Parris. Ενώ υποστήριζε αρχικά ότι παρόλο που το ανθρωπιστικό έργο των Χριστιανών στην Αφρική —η κατασκευή σχολείων, νοσοκομείων, συστημάτων καθαρού νερού και ούτω καθεξής— είναι θετικό, περισσότερη σημασία έχει το γεγονός ότι καλύπτονται οι ανάγκες των ανθρώπων και όχι τόσο το κήρυγμα του ευαγγελίου. Δεν συνεχίζει να το πιστεύει όμως αυτό πλέον, επειδή μια τέτοια στάση δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα που συνάντησε. Είναι αναγκαία προϋπόθεση η πίστη επειδή αυτή είναι σε θέση να κάνει πολύ περισσότερα από το να παρακινεί απλώς ανθρώπους σε καλές πράξεις. Η πίστη μεταδίδεται στους άλλους και τα αποτελέσματα είναι τεράστιας σημασίας. Θυμάται, πως όταν ήταν παιδί, χριστιανοί ιεραπόστολοι έμεναν στο σπίτι της οικογένειάς του. Ήταν άνθρωποι διαφορετικοί, γράφει. «Φαινόταν πως η πίστη τους τους είχε απελευθερώσει, τους είχε χαλαρώσει. Υπήρχε μια ζωντάνια, μια περιέργεια, μια επαφή με τον κόσμο – μια αμεσότητα στις συναλλαγές τους με τους άλλους – που φαίνεται πως ήταν κάτι που έλειπε από την παραδοσιακή αφρικανική ζωή».

Αναπολεί συγκεκριμένα ένα ταξίδι με τέσσερις φίλους σε ένα Land Rover από το Αλγέρι στο Ναϊρόμπι της Κένυας, σε ηλικία είκοσι τεσσάρων ετών. Η αναζήτησή τους για ασφαλές κρεβάτι τη νύχτα τους οδηγούσε συχνά να στραφούν σε μια χριστιανική ιεραποστολή και θυμάται ότι όταν έμπαιναν σε μια περιοχή όπου υπήρχαν ιεραπόστολοι, κάτι διαφορετικό χαρακτήριζε τους ανθρώπους που συναντούσαν. Τους πλησίαζαν απευθείας, πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς να αποφεύγουν να τους κοιτάζουν κατάματα, θυμάται. Στο πρόσφατο ταξίδι του στο «σπίτι» τους στο Μαλάουι, ανακάλυψε με έκπληξη ότι «μια χούφτα από τα πιο εντυπωσιακά Αφρικανικά μέλη της ομάδας Pump Aid (κυρίως από τη Ζιμπάμπουε) ήταν, ένθερμοι Χριστιανοί». Η ειλικρίνεια, η εργατικότητα και η αισιοδοξία τους στη δουλειά εντυπωσίασαν βαθιά τον Πάρις ο οποίος θα προτιμούσε να τα θεωρήσει αυτά ως ένα προσωπικό χαρακτηριστικό, ξεχωριστό από την πίστη τους, αλλά δεν μπορούσε φυσικά να αγνοήσει  την πραγματικότητα. Η αντίληψή τους για τον εαυτό τους, γράφει, βασίζεται στην πίστη τους για τη θέση της ανθρωπότητας στο σύμπαν — κάτι που διδάσκει ο Χριστιανισμός.

Ίσως μπορούμε να αμφισβητήσουμε λεπτομέρειες της μαρτυρίας του Matthew Parris, αλλά πρόκειται για την ιστορία του, την οποία και διηγείται ο ίδιος. Στέκεται ως μαρτυρία της συνεχιζόμενης βαθιάς και θετικής επιρροής του Χριστιανισμού στον κόσμο από άκρη σε άκρη.

Το κείμενο αυτό βρίσκεται στο ενδιαφέρον βιβλίο του Πολ Τσάμπερλεν με τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν»[1].

---

[1] Paul Chamberlain, Why People Don't Believe. Confronting Seven Challenges to Christian Faith, Grand Rapids:  Baker, 2011, σ. 146-148.