Η απλότητα του Ιωσήφ
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στο Μπουρούντι τη δεκαετία του 1990, πέρασα αρκετούς μήνες σε έναν πολυπληθή καταυλισμό για εσωτερικά εκτοπισμένους, ανθρώπους σαν εμένα που είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους αλλά δεν μπορούσαν να φύγουν από τη χώρα. Μια από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες μου ήταν να βλέπω τον υγιή ανδρισμό πολλών πατεράδων να καταρρέει από μια τόσο δραστική αλλαγή στη ζωή τους. Από αυτόνομοι τροφοδότες των οικογενειών τους, βρέθηκαν εξαρτημένοι από τρόφιμα ανακούφισης σε ξένο τόπο. Επιπλέον, η στέρηση ελευθερίας των κινήσεων τους τους κατέστησε ανίκανους γι’ αυτό που ήταν συνηθισμένοι να κάνουν όλη τους τη ζωή: να επιμελούνται τις καλλιέργειές τους και τις δικές τους επιχειρήσεις. Κάποιοι απ’ αυτούς το έριξαν στο ποτό για να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη που τους είχε καταλάβει. Ζώντας αυτό σκεφτόμουν τον Ιωσήφ, τον σύζυγο της Μαρίας, ο οποίος έπρεπε επίσης να φύγει και να αντιμετωπίσει απογοητεύσεις και δύσκολες καταστάσεις. Θα μπορούσε να είναι σαν κι αυτούς τους