Όλα στον αέρα

Το 1989, όταν με το τείχος του Βερολίνου έπεσε στη συνέχεια ολόκληρο το Σιδηρούν Παραπέτασμα, ο Αμερικανός πολιτολόγος Φράνσις Φουκουγιάμα διακήρυξε «το τέλος της ιστορίας». Ο κόσμος δεν βρίσκεται πλέον σε αντιπαράθεση, ο καπιταλισμός και η δημοκρατία αποδείχτηκαν ως τα πλέον αποτελεσματικά συστήματα στο δρόμο για ένα ειρηνικό μέλλον για την ανθρωπότητα.

Τριάντα χρόνια αργότερα, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν επαληθεύτηκε. Η ανθρώπινη πλεονεξία παρ’ ολίγο να οδηγήσει την παγκόσμια οικονομία στην απώτερη καταστροφή. Κοινωνίες όπως της Ελλάδας και της Βρετανίας οδηγήθηκαν σε ακραίο διχασμό με δημοψηφίσματα ανεύθυνων πολιτικών που τις κρατούν μέχρι σήμερα όμηρο ανήθικων και σκοτεινών σκοπών. 

Ντρέπεται να βλέπει κανείς ο πρόεδρος μιας υπερδύναμης, αντί να δρα βάσει την αλήθεια, να προτιμά το ψέμα και τις γεμάτες ρατσισμό δηλώσεις μέσω κοινωνικών δικτύων. Εκεί που θα περίμενε κανείς ο ελεύθερος κόσμος να επιδιώκει μια κοινή γραμμή για την καταπολέμηση του κακού και της παγκόσμιας εκμετάλλευσης των αδύναμων, βλέπει διακρατικές συμφωνίες και θεσμούς να βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα, και παιδιαρίζοντες, ανεύθυνους ηγέτες να αλλάζουν συνεργάτες όπως τα πουκάμισά τους.

Η χρόνια υπογεννητικότητα σε Ευρώπη και Αμερική αλλά και η κλιματική αλλαγή αρχίζουν σιγά-σιγά να δείχνουν τις αδυναμίες των κοινωνιών μας. Χρόνια παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις αδιάφορα. Ούτε σκεφτόμασταν ότι θα μπορούσαν να απειλήσουν τις ίδιες τις κοινωνίες μας. Καταστροφές με χιλιάδες νεκρούς και ξεσπιτωμένους, κυρίως μαύρους και ασιάτες, είχαμε συνηθίσει. Αλλά καταστροφές όπως στο Μάτι, την Χαλκιδική, καύσωνες στην βόρεια Ευρώπη, πλημμύρες στην Αμερική δείχνουν πως τα γεγονότα αρχίζουν πια να ξετυλίγονται μπροστά στην ίδια μας την εξώπορτα, αναγκάζοντας μας να λάβουμε δραστικά μέτρα.

Με όλο και περισσότερη ανησυχία, ο λευκός πληθυσμός της Αμερικής αλλά και της Ευρώπης, ξεκινώντας από την Βρετανία, θεωρεί πως απειλείται. Απειλείται από το να καταστεί ασήμαντος, ανίκανος να ανταπεξέλθει στις πολλαπλές προκλήσεις της εποχής μας. Ανυπεράσπιστος απέναντι στις μεταναστευτικές ροές, ανήμπορος να ανταπεξέλθει στην πολυπλοκότητα της οικονομίας και της επαγγελματικής ζωής, ξεφεύγοντας σε κόσμους παραμυθάδων ηγετών που τους υπόσχονται κυριολεκτικά «λαγούς με πετραχήλια».

Φαίνεται πως δεν αρκεί να είσαι υπεραπλουστευτής και ψεύτης για να εκλεγείς σήμερα αρχηγός σε σύγχρονη κοινωνία της Δύσης, πρέπει να είσαι και θρασύς, να παίζεις το θέατρο του παράλογου για να μπορείς να αποσπάς συνεχώς την προσοχή του κόσμου, όμως – που θα πάει; -- οι μάσκες κάποτε θα πέσουν!

Ο 2ος Ψαλμός περιγράφει με ζοφερά χρώματα την συμπεριφορά των λαών και τον παραλογισμό των ηγετών τους. Ο Θεός τους περιγελά και η κρίση Του τους περιμένει γι’ αυτό και προειδοποιεί: «Τώρα λοιπόν βασιλείς συνετισθήτε, διδαχθήτε κριταί της γης» (εδ. 10).