Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται

Όχι χωρίς λόγο βγαίνουν αληθινές οι παλιές παροιμίες. Το παρατηρούμε στις μέρες μας, στην ίδια μας τη χώρα. Πολιτικοί κοιτάζουν το δικό τους συμφέρον, την επανεκλογή τους, την καρέκλα τους. Όχι το συμφέρον του λαού.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε την κρίσιμη περίοδο του 2010-11, όταν η χώρα μας είχε ανάγκη – όσο ποτέ άλλοτε – από συναίνεση και υπερκομματική συνεννόηση, μια εποχή όπου οι αγορές απειλούσαν την αξιοπιστία και κυριαρχία της, η αντιπολίτευση (δεξιά και αριστερά του πολιτικού φάσματος) «σφύριζε» αδιάφορα, αφήνοντας την «κυβέρνηση» να ανταπεξέλθει μόνη της. Θα τα έκαναν όλα ούτως ή άλλως καλύτερα εκείνοι, αν κατάφερναν τελικά να ανέλθουν στην εξουσία. Έτσι και δεν έγινε; Η χώρα κοντεύει πλέον να κλείσει δέκα χρόνια μέσα στο ξεπούλημα, την απαξίωση, την λιτότητα, την ανεργία και τη φυγή εκείνων που η πατρίδα δεν μπορούσε κρατήσει κοντά της.

Αλλά η Ιστορία έχει καταγράψει και χειρότερα, δυστυχώς. Μέσα στην Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922, όταν η Σμύρνη καιγόταν και οι κάτοικοί της σφαγιάζονταν ανηλεώς, οι Έλληνες πολιτικοί στην Αθήνα δεν είχαν τίποτε άλλο να κάνουν παρά να ασχολούνται με  τα πολιτικά τους παιχνίδια. Γράφει ο Αμερικανός διπλωμάτης Τζορτζ Χόρτον, από την Πρεσβεία της χώρας του στην Αθήνα στο Στεϊτ Ντιπάρτμεντ στην Ουάσιγκτον: «Είναι απίστευτο, θα έλεγα αδύνατο, μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί, προκειμένου να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους …»[1].

Το φαινόμενο ανεύθυνων πολιτικών δεν είναι όμως μόνο ελληνικό. Τις μέρες αυτές παρατηρούμε πως μια μεγάλη χώρα της Ευρώπης καταρρακώνεται στην ύπαρξή της από αδέξιους πολιτικούς οι οποίοι βλέπουν μόνο μικροπολιτικά συμφέροντα, πολλοί από αυτούς μάλιστα έχουν επενδύσει προσωπικά στην πτώση του βρετανικού νομίσματος την ημέρα του Brexit. Δείχνουν ανίκανοι να βρουν μια λογική λύση σε ένα θέμα που κρατάει τη χώρα όμηρο στις αρπαχτικές ορέξεις και κακοβουλίες των αγορών και την καθιστά περίγελο όλου του κόσμου. Μεγάλη Βρετανία, βασίλειο όπου ο ήλιος κάποτε δεν έδυε ποτέ, που κατάντησες, θα θρηνούσε ο ποιητής!

Η Αγία Γραφή μας παροτρύνει να προσευχόμαστε τακτικά και επίμονα για τους (έστω και αδέξιους) αρχηγούς στη χώρα μας (Α΄ Τιμ. 2, 1-3). Πόσοι από μας το κάνουν με συναίσθηση ευθύνης; Αν όχι, τότε ας μη μας εκπλήττει και το αποτέλεσμα γιατί ίσως και να μας αξίζουν τέτοιοι άρχοντες!

---

[1] Τελεσίγραφο της 22 Σεπτεμβρίου 1922, «Αναφορά σχετικά με την Τουρκία 1922», δείτε την επιστολή στα αγγλικά:  http://www.greece.org/main/index.php?option=com_content&view=article&id=1193:1922-report-on-turkey&catid=48:hecprojects