Από το Grexit στο Brexit. Πόσο σοβαροί είμαστε ως χριστιανοί πολίτες;

Τα ξημερώματα της Παρασκευής έφεραν τη σιγουριά. Ο βρετανικός λαός, στη πλειονότητά του, είχε ψηφίσει ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπέρ της ανεξαρτησίας - ή τουλάχιστον αυτού που στην καμπάνια του Brexit πολλοί ονόμαζαν: Μέρα Ανεξαρτησίας. Σοκ στα χρηματιστήρια και στις παγκόσμιες αγορές, δυσαρέσκεια στο Λονδίνο, τη Σκωτία και τη Βόρεια Ιρλανδία όπου στο δημοψήφισμα η πλειονότητα των ψηφοφόρων είχε ταχτεί υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Μυριάδες δηλώσεις από πολιτικούς ένθεν και ένθεν, συσκέψεις, πιθανολογίες και σενάρια για την Ευρώπη των 27 πλέον. Στις 9 πμ την Παρασκευή, ο βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον δηλώνει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ότι θα παραιτηθεί «τον Οκτώβριο». Οργισμένοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και Ευρωβουλευτές απαντούν ότι η επίσημη αίτηση αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να περιμένει μέχρι τότε, αλλά πρέπει να γίνει εδώ και τώρα.

Σε μας τους έλληνες το δημοψήφισμα στη Βρετανία πολύ θύμισε τη δική μας περιπέτεια με το ΟΧΙ κατά της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη ένα χρόνο πριν, με την εμπάθεια στις καμπάνιες, τα απλουστευτικά συνθήματα, τον λαϊκισμό, τον διχασμό του λαού. Στη Βρετανία η οργή και το μίσος οδήγησαν στο θάνατο μιας πολιτικού. Εμείς, ευτυχώς, δεν θρηνήσαμε τέτοιου είδους θύματα (ενώ υπήρξαν κι εδώ λιποθυμίες ηλικιωμένων στις ουρές των ΑΤΜ). Εδώ το όχι γρήγορα έγινε «ναι» για πολιτικές σκοπιμότητες. Στη Βρετανία - στο επίσημο κράτος τουλάχιστον – ίσως να υπάρχει μεγαλύτερη σοβαρότητα, αλλά κι εκεί υπήρξαν οι πολιτικές σκοπιμότητες. Ο Κάμερον, που επί χρόνια υπήρξε υποστηρικτής του Brexit άλλαξε στάση τελευταία, όμως ο λαός, φαίνεται, δεν τον ακολούθησε. Χωρίς να σκεφτεί καλά-καλά τις συνέπειες για τη χώρα υποσχέθηκε να κάνει δημοψήφισμα, σκεπτόμενος την καρέκλα του έναντι των αντιπάλων στο ίδιο του το κόμμα και των λαϊκιστών έξω. Σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με τα συντρίμμια των λάθος επιλογών του.

Παντού στην Ευρώπη, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρατηρούμε την ένταση φαινομένων όπως ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και η αυτοδικία. Είναι σαφώς συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της άνευ συνόρων ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίου, εργασίας, γνώσης και τεχνολογίας, με

αγαθά επακόλουθα για τους πολίτες των χωρών αυτών αλλά και με τόσα δυσμενή επακόλουθα, όπως την ισλαμική τρομοκρατία, τα μεταναστευτικά κινήματα, την πλουτοκρατία να ξεφεύγει στους φορολογικούς παραδείσους και την εγκατάσταση εταιριών εκεί που υπάρχουν φτηνά εργατικά χέρια χωρίς πολλή γραφειοκρατία κλπ. Ανθρωπίνως σκεπτόμενοι, ένας τρόπος να αντιμετωπιστούν οι δυσμενείς αυτές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης είναι η δημιουργία αλληλέγγυων θεσμών και ενός δίκαιου για τους πολίτες περιβάλλοντος με σαφείς και ίσους κανόνες. Ένα τέτοιο περιβάλλον προσπαθεί να είναι, εδώ και 65 χρόνια τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ιδρύθηκε από διορατικούς πολιτικούς, που ως χριστιανοί ήταν πεπεισμένοι, πως μόνο ένα πνεύμα συλλογικότητας, συμφιλίωσης και συνεργατικής αλληλεγγύης  θα επέφερε και θα διατηρούσε την ειρήνη στην Ευρώπη και θα οδηγούσε σε κοινή ευημερία. Όπως και έγινε μέχρι σήμερα. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα απαιτεί συνεχή συναίνεση και αλληλεγγύη εκ μέρους όλων.

Ως χριστιανοί δεν παύουμε να είμαστε σκεπτόμενοι πολίτες. Οφείλουμε ως εκ τούτου να συμμετέχουμε σε έναν επωφελή πολιτικό διάλογο, προωθώντας, με ευγένεια και σύνεση τις αρχές του Ευαγγελίου για το όφελος όλων των συμπολιτών μας. Συνθήματα και κοντόφθαλμες κομματολογίες δεν είναι εποικοδομητικές σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο. Η δημοκρατία, όπως την βιώνουμε στον ευρωπαϊκό τουλάχιστον χώρο, παρέχει στους πιστούς άπλετο το δικαίωμα έκφρασης ιδεών και προώθησης των αρετών που πηγάζουν από το Ευαγγέλιο. Ο καθένας μας είναι συνεπώς ξεχωριστά ως άτομο και συλλογικά ως εκκλησία, υπεύθυνος και υπόλογος, για το αν υπήρξε πιστός ακόλουθος των εντολών του Κυρίου του, Ιησού Χριστού.