Υπάρχει ελπίδα για ευημερία στην «Βαβυλώνα»;

Το βιβλίο του Δανιήλ στην Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ένα βιβλίο που περιέχει ιστοριούλες για παιδιά, όπως τον Δανιήλ στη φωλιά των λιονταριών και τους τρεις νέους στο φλογερό καμίνι, ούτε είναι βιβλίο γεμάτο φανταστικές προφητείες για τις τελευταίες μέρες της ανθρωπότητας. Ο Λάρυ Όσμπορν, ιεροκήρυκας στο Σαν Ντιέγκο της Νότιας Καλιφόρνιας, θεωρεί πως το βιβλίο του Δανιήλ μιλάει για την εποχή μας και την νοοτροπία της κοινωνίας σήμερα. Θεωρεί πως οι χριστιανοί στο δυτικό κόσμο ζουν σε μια μετα-χριστιανική, ειδωλολατρική κοινωνία, κάτω από παρόμοιες συνθήκες μ’ αυτές που είχαν να αντιμετωπίσουν ο Δανιήλ και οι συμπατριώτες του που είχαν αιχμαλωτιστεί και μετοικιστεί στη Βαβυλώνα. Γιατί; Θα διερωτηθεί κανείς, γιατί ο Θεός επέτρεψε μια τέτοια κρίση τότε; Γιατί ο ξεριζωμός του λαού, γιατί η αιχμαλωσία και η μετεγκατάστασή του σε ξένη χώρα;

                Στο ξένο περιβάλλον και στις δυσκολίες, ο Θεός κάνει έναν απαραίτητο διαχωρισμό, μεταξύ του πραγματικού και του ψεύτικου. Φέρνει στην επιφάνεια τις αδυναμίες των ανθρώπων για να αποκαλυφθούν μέσα τους ικανότητες που αλλιώς θα έμεναν ανεκμετάλλευτες. Το βιβλίο του Δανιήλ διδάσκει πως δεν αρκεί απλώς να επιδιώκει κανείς απλά να επιβιώσει στη Βαβυλώνα. Η ξένη χώρα προκαλεί τον αναπροσανατολισμό. Στόχος θα πρέπει να είναι η συμβίωση με το περιβάλλον αυτό, χωρίς απαραίτητα ταύτιση μ΄ αυτό. Αφομοιώνοντας ό,τι καλό έχει να προσφέρει το νέο περιβάλλον, χωρίς την εγκατάλειψη των αρχών περί αγαθού, περί δικαίου, περί αληθούς. Μ΄ αυτή την στρατηγική ο Δανιήλ και οι φίλοι του μπόρεσαν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να ευημερήσουν στη γη της Βαβυλώνας.

Όσο η δεινή κατάσταση της αιχμαλωσίας ήταν καταλυτική για την σωστή προετοιμασία του Δανιήλ στη Βαβυλώνα, ωστόσο χωρίς την ελπίδα, την ταπεινοφροσύνη και τη σοφία δεν θα μπορούσε να ευημερήσει. Τα τρία αυτά στοιχεία είναι καθοριστικά για τη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα ο οποίος είναι σε θέση να επιδράσει στο περιβάλλον του και σήμερα, λέει ο Όσμπορν. Η ελπίδα που χαρακτήριζε τη ζωή του Δανιήλ δεν ήταν ένας ευσεβής πόθος. Ήταν πεπεισμένος πως ο Θεός κρατάει όλα τα νήματα στα χέρια του. Μπορεί ίσως η πίστη του να ήταν μικρή, αλλά στηριζόταν σ’ έναν μεγάλο Θεό. Αυτή η ίδια πίστη μετατοπίζει και σήμερα όρη. Δύο πνευματικά νοσήματα αντιστέκονται στην πίστη, γράφει ο συγγραφέας. Τα χαρακτηρίζουν οι ελληνικές λέξεις «μυωπία» και «αμνησία». Πάσχουν οι πιστοί από μυωπία όταν, σαν τον Ασάφ, κοιτάζουν με απορία και κάποια ζήλια πόσο καλά περνούν αυτοί που ζουν μακριά από τον Θεό, αντί να κοιτάξουν στον Θεό και στις δυνατότητές του (Ψαλ. 73, 12-17). Η δε αμνησία κάνει τον πιστό να ξεχνάει τις εμπειρίες του με τον Θεό. Μόνο η συνεχής άσκηση της ευγνωμοσύνης μπορεί να απαλλάξει τον πιστό από το νόσημα της αμνησίας.

Το δεύτερο απαραίτητο χαρακτηριστικό για ευημερία στην ξένη χώρα βρίσκεται κατά τον Όσμπορν στην ταπεινοφροσύνη, την οποία θεωρεί ξεχασμένη αρετή της εποχής μας. Χωρίς αυτήν ο Δανιήλ δεν θα ήταν σε θέση να αποκτήσει την αξιοπιστία που τον έφερε μπροστά στον ίδιο τον βασιλιά της Βαβυλώνας και του χάρισε το αξίωμά του. Αλλά, ας μη ζούμε με αυταπάτες. Ταπεινοφροσύνη δεν σημαίνει να έχει κανείς λίγη αυτοπεποίθηση ή να πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας. Ούτε σημαίνει την συνεχή υποβάθμιση των επιτευγμάτων του. Ταπεινοφροσύνη σημαίνει να βλέπει κανείς τις ανάγκες των άλλων και να τους εξυπηρετεί ανάλογα. Ο Δανιήλ ήξερε να κατανοεί τις ανάγκες των προϊσταμένων του και να κινείται ανάλογα, γι’ αυτό και ανέβαινε τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας στη Βαβυλώνα, ως δίκαιη ανταμοιβή. Έτσι απέκτησε και το δικαίωμα, σε δεδομένο χρόνο, να ακουστεί η φωνή του.

Ως τρίτο χαρακτηριστικό ο συγγραφέας αναφέρει την σοφία, ως ικανότητα να εξετάζει και να διαφοροποιεί τα πράγματα κανείς. Ο κόσμος της εποχής μας είναι τόσο πολύπλοκος και πολυδιάστατος, που έχει ανάγκη από άτομα με ικανότητα να ξεχωρίζουν πράγματα και καταστάσεις δίνοντάς τους τη σωστή σειρά και θέση. Η ικανότητα αυτή προϋποθέτει θεμελίωση στην αλήθεια που είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό το λόγο, ένας σοφός άνθρωπος δεν φοβάται να μετακινηθεί από τις ιδέες του, δεν είναι κολλημένος σε νομικίστικα αξιώματα, αλλά μπορεί, ανάλογα με την περίσταση, να επιδιώξει έναν έντιμο συμβιβασμό, για χάρη της αγάπης.

                Στη «Βαβυλώνα» του 21^ου αιώνα ο χριστιανισμός όχι μόνο θα επιζήσει αλλά και θα ευημερήσει αν υπάρξουν άνθρωποι σαν τον Δανιήλ.