«Ο Kύριος θα προβλέψει»
Πολλοί χριστιανοί νομίζουν ότι με το να έχει κανείς αφιερώσει τη ζωή του στον Ιησού Χριστό, εξασφάλισε μια για πάντα μια ξένοιαστη και άνετη ζωή χωρίς δυσκολίες και προβλήματα. Είναι γεγονός πως με τον Χριστό πολλά προβλήματα και ερωτηματικά βρίσκουν την απάντησή τους. Η ζωή αποκτά νόημα και σκοπό. Όμως, αυτοί που ακολουθούν τον Χριστό δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους σε ότι αφορά τις δυσκολίες. Παραμένουν υποταγμένοι στο ίδιο φυσικό περιβάλλον και εξακολουθούν να ζουν κάτω από τις ίδιες ανάγκες και συνθήκες, όπως και η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Πιστεύουν όμως ότι ο Χριστός τους χάρισε την λύτρωση, και ότι η ολοκλήρωσή της θα γίνει όταν εκείνος κτίσει τους νέους ουρανούς και την νέα γη, όταν επανορθώσει την Βασιλεία του και εξολοθρεύσει για πάντα το κακό. Γι’ αυτούς η καθημερινή πορεία συμπεριλαμβάνει τη δοκιμασία της πίστης τους, την δυνατότητα ανάπτυξης και βίωσης του χαρακτήρα του Χριστού που το Πνεύμα του Θεού φυτεύει και αναπτύσσει μέσα τους, με άλλα λόγια: τον «αγιασμό», χωρίς τον οποίο «κανείς δεν θα δει τον Κύριο».
Ένα κείμενο της Βίβλου (Γεν. 22, 1-14) περιγράφει πολύ παραστατικά τη δοκιμασία του πιστού. Παρ’ όλο που στο παρελθόν ο Αβραάμ έχει αποδείξει πως ήταν ικανός να υπακούσει στο θέλημα του Θεού, π.χ. είχε εγκαταλείψει την πατρίδα του για να ζήσει στην κυριολεξία μια ολόκληρη ζωή στο πόδι, χωρίς πατρίδα, χωρίς δικό του τόπο, μόνο με την ελπίδα και την υπόσχεση του Θεού ότι θα χάριζε στους απογόνους του τη γη Χαναάν. Σχεδόν εκατοντάχρονος περίμενε να αποκτήσει απόγονο, μέχρις ότου έζησε τη χαρά να γίνει πατέρας. Πώς να μην αγαπήσει τον γιό αυτό πού με τόση λαχτάρα περίμενε, και για τον οποίο είχε κάνει τόσα σχέδια; Κι όμως, ο Θεός του ζητάει το απίστευτο, να θυσιάσει τον μόνο του απόγονο, το μονάκριβό του παιδί. Τι δυστυχία! Όσο παράδοξο και να φαίνεται αυτό, οι δρόμοι του Θεού είναι ψηλότεροι από τους ανθρώπινους δρόμους και είναι διαφορετικά τα σχέδιά του.
Τρείς εξηγήσεις
Πρώτον, θλίψεις μπορεί να είναι η δοκιμασία της πίστης, μια απόδειξη γνησιότητας. Στην επιστολή του ο Ιάκωβος γράφει: «Κάθε χαρά να θεωρήσετε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς. Γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστης σας εργάζεται υπομονή. Η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτα ελλιπείς» (Ιακ. 1, 2-4). Και ο Απόστολος Παύλος επισημάνει στην Προς Ρωμαίους επιστολή του: «Και όχι μονάχα τούτο (δηλαδή ότι έχουμε καύχηση στην ελπίδα της δόξας του Θεού), αλλά και έχουμε καύχηση στις θλίψεις. Γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα δεν καταντροπιάζει ...» (Ρωμ. 5, 3-5). Επίσης, ο Απόστολος Πέτρος γράφει στην πρώτη του επιστολή: «(Να) νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, αν χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο με διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή της πίστης σας, που είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι πού φθείρεται, όμως δοκιμάζεται διαμέσου της φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί» (Α' Πετρ. 1, 6-7).
Δεύτερον, οι θλίψεις προέρχονται από έναν πνευματικό αγώνα στον οποίο πρώτος μπήκε ο Ιησούς Χριστός και από τον οποίο δεν εξαιρούνται οι μαθητές του. Προειδοποίησε τους πιστούς ο Χριστός: «Ο δούλος δεν είναι μεγαλύτερος του κυρίου αυτού». «΄Oπως έκαναν σε μένα έτσι θα κάνουν και σε σας». Όταν επομένως υπάρχουν θλίψεις στη ζωή των πιστών, δεν αυτό αναγκαστικά το αποτέλεσμα κάποιας ανυπακοής ή αμαρτίας στη ζωή των, αλλά ίσως το σημάδι ενός τέτοιου αγώνα.
Τρίτον, θλίψεις ως θεία παιδεία: «Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία. Και μαστιγώνει κάθε γιό τον οποίο παραδέχεται». (Εβρ. 12, 6).
Πίστη σημαίνει υπακοή στο θέλημα του Θεού
Η πίστη του Αβραάμ απέναντι στον Θεό αποδεικνύεται δυνατή! Παρ' όλους τους ενδοιασμούς του, παρ' όλα τα ερωτηματικά και τις απορίες του, παρ' όλες τις αντίθετες περιστάσεις, υπακούει στην εντολή του Θεού.
Ας το δούμε πρακτικά. Τι θα κάναμε εμείς, αν ο Θεός μας καλούσε σε μια παρόμοια δοκιμασία; Ίσως να αναρωτιόμαστε, αν όντως αυτό πού ακούσαμε ήταν η φωνή του Θεού. Επιτρέπονται οι αμφιβολίες. Όχι μόνο στην εποχή μας επιβάλλεται να αμφισβητεί κανείς τα πνευματικά του αισθητήρια. Όμως, ο Αβραάμ δεν ήταν αρχάριος στην πίστη. Τη φωνή του Θεού την είχε ακούσει πολλές φορές και ήξερε να την διακρίνει. Ίσως να αμφισβητούσαμε την θεολογία μας. Δεν είναι ο Θεός εκείνος που, μέσω του μωσαϊκού νόμου αργότερα θα απαγόρευε στο λαό κάτι τέτοιο, θεωρώντας την ανθρωποθυσία «βδέληγμα». Γιατί λοιπόν να ζητάει κάτι τέτοιο από τον Αβραάμ; Μήπως όμως μια τέτοια εντολή του Θεού μας άνοιγε τα μάτια να δούμε την αγάπη του Θεού για τη χαμένη ανθρωπότητα; Αν εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να βρούμε χίλιες-δυό δικαιολογίες να μην αφήσουμε το παιδί μας να θυσιαστεί, πόσο μάλλον ο Θεός δεν θέλει τα πλάσματά του, όλοι οι άνθρωποι δηλαδή, να χαθούν αιώνια! Θα μπορούσε ίσως να σκεφτεί ο Αβραάμ: «Τώρα είναι η στιγμή να πάρω τα ηνία της ζωής μου στα χέρια μου. Τώρα που απέκτησα τον γιό μου, δεν τον δίνω πίσω με τίποτα. Άλλωστε, αρκετά δεν έδωσα στον Θεό μέχρι τώρα; Καλό είναι να πιστεύει στο Θεό κανείς, όμως ας μη το παρακάνουμε!» Όμως δεν είναι τέτοιος τύπος ανθρώπου ο Αβραάμ. Δεν μένει πίσω πνευματικά, για χάρη κάποιων βραχυπρόθεσμων σκοπών. Ξέρει πως η ζωή της αφιέρωσης στο Θεό έχει κόστος, όπως και μια μεγάλη υπόσχεση.
Εδώ ο Αβραάμ εμφανίζεται όχι απλώς σαν «γίγαντας της πίστης», αλλά και σαν καλός διαχειριστής των συναισθημάτων του, επειδή έχει ελπίδα στον Θεό που πιστεύει. Γι' αυτό και διατάσσει τους δούλους του: «Εσείς να καθίσετε αυτού μαζί με το γαϊδούρι. Εγώ και το παιδάκι θα πάμε μέχρις εκεί. Κι όταν προσκυνήσουμε θα επιστρέψουμε σε σας» (εδ. 5). Και στο ερώτημα του ίδιου του Ισαάκ, «πού είναι το πρόβατο για το ολοκαύτωμα;» Ο Αβραάμ απαντάει: «Ο Θεός ... θα προβλέψει» (εδ. 7¬8). Η Προς Εβραίους επιστολή εξηγεί ότι ο Αβραάμ πίστευε πως ο Θεός ποτέ δεν θα έπαιρνε πίσω μια υπόσχεσή του. Έτσι και με την υπόσχεση να του χαρίσει κληρονόμο. Δεν ήξερε βέβαια πώς, αλλά ενδόμυχα πίστευε, ότι «ο Θεός θα μπορούσε ακόμα και να αναστήσει τον κληρονόμο» (Εβρ. 11, 17-19). Η πίστη του αποδεικνύεται τη στιγμή εκείνη που ο Αβραάμ σηκώνει το μαχαίρι να θυσιάσει τον γιό του. Η αγάπη του για τον Θεό είναι μεγαλύτερη από την αγάπη του για το γιό του! Τίποτε άλλο.
Ο μεγάλος παραλληλισμός
Αυτό είναι αρκετό για τον Θεό να δει τι κρύβει η καρδιά του Αβραάμ. Το επόμενο βήμα είναι πλέον περιττό. Πραγματικά ο Θεός δεν θέλει ανθρωποθυσίες. Γι' αυτό και προβλέπει το «Αρνίο», μια για πάντα. Tη στιγμή αυτή ο Αβραάμ καταλαβαίνει και ονομάζει τον τόπο «Ιεοβά-ιρέ» (= ο Κύριος θα προβλέψει). Το είχε προ-ειπεί μέσω της πίστης, τώρα το πειραματίζεται. Ο Θεός όντως θα προέβλεπε, δηλαδή με τον θάνατο του δικού του, μονάκριβου Γιού. Σ' αυτή την ιστορική στιγμή ο Ιησούς αναφέρεται όταν λέει: «Ο Αβραάμ ο πατέρας σας είχε αγαλλιάσει να δει τη δική μου μέρα. Και είδε και χάρηκε» (Ιωάν. 8, 56). Χωρίς την υπακοή του στο θέλημα του Θεού ο Αβραάμ θα είχε στερηθεί την αποκάλυψη του θείου Σχεδίου της Σωτηρίας, στο οποίο κι εκείνος συμμετείχε ως Πατέρας της Πίστης!
Ένα κείμενο της Βίβλου (Γεν. 22, 1-14) περιγράφει πολύ παραστατικά τη δοκιμασία του πιστού. Παρ’ όλο που στο παρελθόν ο Αβραάμ έχει αποδείξει πως ήταν ικανός να υπακούσει στο θέλημα του Θεού, π.χ. είχε εγκαταλείψει την πατρίδα του για να ζήσει στην κυριολεξία μια ολόκληρη ζωή στο πόδι, χωρίς πατρίδα, χωρίς δικό του τόπο, μόνο με την ελπίδα και την υπόσχεση του Θεού ότι θα χάριζε στους απογόνους του τη γη Χαναάν. Σχεδόν εκατοντάχρονος περίμενε να αποκτήσει απόγονο, μέχρις ότου έζησε τη χαρά να γίνει πατέρας. Πώς να μην αγαπήσει τον γιό αυτό πού με τόση λαχτάρα περίμενε, και για τον οποίο είχε κάνει τόσα σχέδια; Κι όμως, ο Θεός του ζητάει το απίστευτο, να θυσιάσει τον μόνο του απόγονο, το μονάκριβό του παιδί. Τι δυστυχία! Όσο παράδοξο και να φαίνεται αυτό, οι δρόμοι του Θεού είναι ψηλότεροι από τους ανθρώπινους δρόμους και είναι διαφορετικά τα σχέδιά του.
Τρείς εξηγήσεις
Πρώτον, θλίψεις μπορεί να είναι η δοκιμασία της πίστης, μια απόδειξη γνησιότητας. Στην επιστολή του ο Ιάκωβος γράφει: «Κάθε χαρά να θεωρήσετε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς. Γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστης σας εργάζεται υπομονή. Η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτα ελλιπείς» (Ιακ. 1, 2-4). Και ο Απόστολος Παύλος επισημάνει στην Προς Ρωμαίους επιστολή του: «Και όχι μονάχα τούτο (δηλαδή ότι έχουμε καύχηση στην ελπίδα της δόξας του Θεού), αλλά και έχουμε καύχηση στις θλίψεις. Γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα δεν καταντροπιάζει ...» (Ρωμ. 5, 3-5). Επίσης, ο Απόστολος Πέτρος γράφει στην πρώτη του επιστολή: «(Να) νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, αν χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο με διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή της πίστης σας, που είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι πού φθείρεται, όμως δοκιμάζεται διαμέσου της φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί» (Α' Πετρ. 1, 6-7).
Δεύτερον, οι θλίψεις προέρχονται από έναν πνευματικό αγώνα στον οποίο πρώτος μπήκε ο Ιησούς Χριστός και από τον οποίο δεν εξαιρούνται οι μαθητές του. Προειδοποίησε τους πιστούς ο Χριστός: «Ο δούλος δεν είναι μεγαλύτερος του κυρίου αυτού». «΄Oπως έκαναν σε μένα έτσι θα κάνουν και σε σας». Όταν επομένως υπάρχουν θλίψεις στη ζωή των πιστών, δεν αυτό αναγκαστικά το αποτέλεσμα κάποιας ανυπακοής ή αμαρτίας στη ζωή των, αλλά ίσως το σημάδι ενός τέτοιου αγώνα.
Τρίτον, θλίψεις ως θεία παιδεία: «Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία. Και μαστιγώνει κάθε γιό τον οποίο παραδέχεται». (Εβρ. 12, 6).
Πίστη σημαίνει υπακοή στο θέλημα του Θεού
Η πίστη του Αβραάμ απέναντι στον Θεό αποδεικνύεται δυνατή! Παρ' όλους τους ενδοιασμούς του, παρ' όλα τα ερωτηματικά και τις απορίες του, παρ' όλες τις αντίθετες περιστάσεις, υπακούει στην εντολή του Θεού.
Ας το δούμε πρακτικά. Τι θα κάναμε εμείς, αν ο Θεός μας καλούσε σε μια παρόμοια δοκιμασία; Ίσως να αναρωτιόμαστε, αν όντως αυτό πού ακούσαμε ήταν η φωνή του Θεού. Επιτρέπονται οι αμφιβολίες. Όχι μόνο στην εποχή μας επιβάλλεται να αμφισβητεί κανείς τα πνευματικά του αισθητήρια. Όμως, ο Αβραάμ δεν ήταν αρχάριος στην πίστη. Τη φωνή του Θεού την είχε ακούσει πολλές φορές και ήξερε να την διακρίνει. Ίσως να αμφισβητούσαμε την θεολογία μας. Δεν είναι ο Θεός εκείνος που, μέσω του μωσαϊκού νόμου αργότερα θα απαγόρευε στο λαό κάτι τέτοιο, θεωρώντας την ανθρωποθυσία «βδέληγμα». Γιατί λοιπόν να ζητάει κάτι τέτοιο από τον Αβραάμ; Μήπως όμως μια τέτοια εντολή του Θεού μας άνοιγε τα μάτια να δούμε την αγάπη του Θεού για τη χαμένη ανθρωπότητα; Αν εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να βρούμε χίλιες-δυό δικαιολογίες να μην αφήσουμε το παιδί μας να θυσιαστεί, πόσο μάλλον ο Θεός δεν θέλει τα πλάσματά του, όλοι οι άνθρωποι δηλαδή, να χαθούν αιώνια! Θα μπορούσε ίσως να σκεφτεί ο Αβραάμ: «Τώρα είναι η στιγμή να πάρω τα ηνία της ζωής μου στα χέρια μου. Τώρα που απέκτησα τον γιό μου, δεν τον δίνω πίσω με τίποτα. Άλλωστε, αρκετά δεν έδωσα στον Θεό μέχρι τώρα; Καλό είναι να πιστεύει στο Θεό κανείς, όμως ας μη το παρακάνουμε!» Όμως δεν είναι τέτοιος τύπος ανθρώπου ο Αβραάμ. Δεν μένει πίσω πνευματικά, για χάρη κάποιων βραχυπρόθεσμων σκοπών. Ξέρει πως η ζωή της αφιέρωσης στο Θεό έχει κόστος, όπως και μια μεγάλη υπόσχεση.Εδώ ο Αβραάμ εμφανίζεται όχι απλώς σαν «γίγαντας της πίστης», αλλά και σαν καλός διαχειριστής των συναισθημάτων του, επειδή έχει ελπίδα στον Θεό που πιστεύει. Γι' αυτό και διατάσσει τους δούλους του: «Εσείς να καθίσετε αυτού μαζί με το γαϊδούρι. Εγώ και το παιδάκι θα πάμε μέχρις εκεί. Κι όταν προσκυνήσουμε θα επιστρέψουμε σε σας» (εδ. 5). Και στο ερώτημα του ίδιου του Ισαάκ, «πού είναι το πρόβατο για το ολοκαύτωμα;» Ο Αβραάμ απαντάει: «Ο Θεός ... θα προβλέψει» (εδ. 7¬8). Η Προς Εβραίους επιστολή εξηγεί ότι ο Αβραάμ πίστευε πως ο Θεός ποτέ δεν θα έπαιρνε πίσω μια υπόσχεσή του. Έτσι και με την υπόσχεση να του χαρίσει κληρονόμο. Δεν ήξερε βέβαια πώς, αλλά ενδόμυχα πίστευε, ότι «ο Θεός θα μπορούσε ακόμα και να αναστήσει τον κληρονόμο» (Εβρ. 11, 17-19). Η πίστη του αποδεικνύεται τη στιγμή εκείνη που ο Αβραάμ σηκώνει το μαχαίρι να θυσιάσει τον γιό του. Η αγάπη του για τον Θεό είναι μεγαλύτερη από την αγάπη του για το γιό του! Τίποτε άλλο.
Ο μεγάλος παραλληλισμός
Αυτό είναι αρκετό για τον Θεό να δει τι κρύβει η καρδιά του Αβραάμ. Το επόμενο βήμα είναι πλέον περιττό. Πραγματικά ο Θεός δεν θέλει ανθρωποθυσίες. Γι' αυτό και προβλέπει το «Αρνίο», μια για πάντα. Tη στιγμή αυτή ο Αβραάμ καταλαβαίνει και ονομάζει τον τόπο «Ιεοβά-ιρέ» (= ο Κύριος θα προβλέψει). Το είχε προ-ειπεί μέσω της πίστης, τώρα το πειραματίζεται. Ο Θεός όντως θα προέβλεπε, δηλαδή με τον θάνατο του δικού του, μονάκριβου Γιού. Σ' αυτή την ιστορική στιγμή ο Ιησούς αναφέρεται όταν λέει: «Ο Αβραάμ ο πατέρας σας είχε αγαλλιάσει να δει τη δική μου μέρα. Και είδε και χάρηκε» (Ιωάν. 8, 56). Χωρίς την υπακοή του στο θέλημα του Θεού ο Αβραάμ θα είχε στερηθεί την αποκάλυψη του θείου Σχεδίου της Σωτηρίας, στο οποίο κι εκείνος συμμετείχε ως Πατέρας της Πίστης!
Σχόλια