Αυτάρκεια - μια έννοια ξεχασμένη;

Μεταφέρω απόσπασμα από το κείμενο της Δρ Ιωάννας Σαχινίδου στο βιβλίο «Βιώνοντας την Κρίση. Υπάρχει Ελπίδα;» με τίτλο «Η Κρίση της Κτίσης». Γράφει για την αυτάρκεια, μια έννοια της Καινής Διαθήκης, θεμελιώδη και περιεκτική, που μας βοηθάει να προσδιορίσουμε τη σημασία μιας «Βιβλικής Οικονομίας»:

by Valeriane
Leblond on Pinterest

Φάγαμε από το φρούτο που είπε ο Θεός να μην αγγίξουμε, γιατί νομίσαμε ότι θα ανοιχτούν τα μάτια μας, θα γίνουμε σαν θεοί και θα γνωρίζουμε το καλό και το κακό [1]. Η Εύα και ο Αδάμ ξεπέρασαν τα ανθρώπινα όρια, και τις εντολές του Θεού για να γίνουν ως θεοί. Το ίδιο κάνουμε και εμείς παραβιάζοντας τις οικολογικές ισορροπίες της φύσης. Χτίσαμε πόλεις με πύργους που η κορυφή τους θα έφθανε στους ουρανούς [2]. Το ίδιο κάνουμε όταν θεωρούμε ότι οι επιστήμες και η τεχνολογία θα μας κάνουν παντογνώστες και κατακτητές της δημιουργίας. Χτίσαμε πύργους και σπίτια στην άμμο [3]. Απλώσαμε τα πόδια μας έξω από το πάπλωμά μας και χτίσαμε τα νοικοκυριά μας με αέρινο χρήμα. Διαφθάρηκαν οι σκέψεις μας με τον τρόπο που το φίδι εξαπάτησε την Εύα με την πανουργία του. Χάσαμε τη χριστιανική μας απλότητα [4]. Παρασυρθήκαμε από ηγέτες που ανεβάσαμε στην εξουσία και τώρα κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα και τους πόρους της χώρας. Ατέλειωτες συζητήσεις, διασκέψεις, αναλύσεις και προβληματισμοί αφορούνε στο πως θα πάρουμε δάνεια. Τα χρήματα θα μας σώζουν ή θα μας δώσουν πρόσκαιρη λύση στο πρόβλημα για να συνεχίσουμε την ίδια τακτική; Παίρνουμε δάνεια, τα ξοδεύουμε και παίρνουμε ξανά άλλα;

Ο Θεός έχει τη δύναμη να μας χορηγήσει πλουσιοπάροχα κάθε δωρεά ώστε να είμαστε πάντοτε σε όλα αυτάρκεις και να δίνουμε με το παραπάνω για κάθε καλό σκοπό [5]. Η ευσέβεια είναι μεγάλος πλούτος μόνο όμως για αυτόν που είναι αυτάρκης και ικανοποιείται με όσα έχει [6]. Ο Θεός μας χάρισε ζωή μέσα στη δημιουργία Του και μας έβαλε στον Κήπο Του για να εργαζόμαστε και να απολαμβάνουμε τα αγαθά της γης, μας διατηρεί στη ζωή με το Πνεύμα Του. Ο Χριστός είπε: «ήρθα για να έχουν τα πρόβατά μου ζωή, και μάλιστα ζωή περίσσια» [7]. Είναι άραγε τα λόγια του Χριστού ουτοπικά για την πραγματικότητα που βιώνουμε, παλεύοντας με δάνεια, αποπληρωμές, μνημόνια, διαφθορά, ανεργία και τόσα δεινά; Πώς θα ζούμε ζωή περίσσια όταν μας στερούν τα ανθρώπινά μας δικαιώματα;

«Αυτάρκεια» σημαίνει πληρότητα σχετικά με τα αναγκαία για τη ζωή. Επιστρατεύεται από επιστήμονες για να αντικρούει την παγκοσμιοποίηση και τις μονοκαλλιέργειες που μειώνουν τη γονιμότητα εδαφών, η οποία συμπληρώνεται με χημικά φάρμακα. «Αυτάρκεια» είναι έννοια βιβλική. Ας την επιστρατεύσουμε για να ελέγξουμε το ‘πρότυπο ζωής’ που διαμορφώσαμε. Στην οικεία και πολυδιαβασμένη περικοπή στο Κατά Ματθαίον 6, 25-34 ας βάλουμε τον τίτλο «Αυτάρκεια»: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε … ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημά του; Και γιατί τόσο άγχος για το ντύσιμό σας; Ας σας διδάξουν τα αγριόκρινα πώς μεγαλώνουν: δεν κοπιάζουν, ούτε γνέθουν … ολιγόπιστοι … για αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό … 

Η έξοδος από κάθε κρίση είναι η μετάνοια. Κλεισμένοι εγωκεντρικά, ατομικιστικά στον εαυτό μας ξεπεράσαμε τα όρια που ο Θεός έβαλε στη δημιουργία Του. Εκμεταλλευόμαστε άλλους ανθρώπους και τη φύση. Βάλαμε σε κίνδυνο τη ζωή του πλανήτη μας. Ο Χριστός ήρθε για να σώσει τον άνθρωπο και τη δημιουργία από τη φθορά και το θάνατο και να μας ενώσει με το Θεό από τον οποίο η αμαρτία μας απομάκρυνε. Δεχόμενοι το λυτρωτικό έργο Του Χριστού και πληρωμένοι με το Πνεύμα του Θεού που μας συντηρεί. ας χαιρόμαστε τη δωρεά του Θεού. Ο Θεός μας έκανε δικά Του παιδιά προσφέροντας το Γιό του για τη λύτρωσή μας. Γεμάτοι από την αγάπη του Θεού σε εμάς ας ανοίγουμε την αγκαλιά μας για να φροντίζουμε όσους έχουν ανάγκη. Έχουμε το Χριστό, έχουμε τα πάντα. Προσφέρουμε και: «Κατέχουμε αληθινά, μόνο ότι έχουμε δώσει» [8].

[1] Γένεσις 3, 5.

[2] Γένεσις 11, 4.

[3] Ματθαίος 7, 26.

[4] Β΄ Κορινθίους 11, 3.

[5] Β΄ Κορινθίους 9, 8.

[6] Α΄ προς Τιμόθεον 6, 6.

[7] Ιωάννης 10, 10-13

[8] Με τη φράση αυτή τελειώνει το βιβλίο: Ιωάννα Τσάτσου, Ο αδερφός μου Γιώργος Σεφέρης, Αθήνα, Εστία, 1973, σ. 371.