Ο πληθωρισμός της φιλίας

Πρόσφατα έλαβα μια «πρόσκληση φιλίας» στο Facebook την οποία αποδέχτηκα, μη γνωρίζοντας ότι θα ήμουν φίλος υπ’ αριθμόν 679. Στο μεταξύ, το Facebook καταγράφει για τον νέο μου φίλο, 696 φίλους συνολικά, μεταξύ των οποίων ο ένας είμαι εγώ.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ και να το θεωρήσω τιμή μου που ανήκω στους 696 φίλους του νέου μου φίλου. Έτυχε να παρατηρήσω πριν λίγες μέρες, όταν είχε τα γενέθλιά του – το πληροφορήθηκα κι αυτό μέσω Facebook -, γράψανε περίπου πενήντα ευχές στον «τοίχο» του και κάτω από κάθε ευχή εκείνος απαντούσε με «Like». Αναρωτήθηκα πού τάχα έβρισκε τον καιρό να παρακολουθεί τις κινήσεις των φίλων του στο Facebook και ν’ απαντάει τόσο γρήγορα, στον καθέναν απ’ αυτούς, μέχρις ότου τον είδα μια μέρα μ’ ένα iPhone, στο οποίο σχεδόν ανά δευτερόλεπτο κυλούσε μια ταινία μηνυμάτων, τα ονομαζόμενα «κελαϊδίσματα» (tweets). Και κατάλαβα: ζούμε στην εποχή του κινητού Ιντερνετ, με χαρακτηριστική κίνηση τη «σαρωματιά» (sweep) πάνω στο έξυπνο τηλέφωνο.

Είναι γεγονός ότι οι νέες διαδικτυακές τεχνολογίες αυξάνουν την παραγωγικότητα. Ποιός, τον παλιό καιρό, θα ήταν σε θέση να διατηρεί 700 και πλέον φιλίες, χωρίς να αναρωτηθεί αν θα είχε και τον απαιτούμενο χρόνο για κάτι τέτοιο!

Όταν ο Ιησούς έλεγε στους μαθητές του «Μεγαλύτερη αγάπη δεν έχει κανείς από το να βάλει τη ψυχή του υπέρ των φίλων του» (Ιωάν. 15, 13), έδειξε μ’ αυτό ότι η φιλία γι’ αυτόν ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τη θυσία της ίδιας του της ζωής. Αμφιβάλλω αν οι σημερινές διαδικτυακές φιλίες είναι ικανές να διατηρήσουν ένα τέτοιο βάθος (επι)κοινωνίας. Μήπως σαρώνοντας το κινητό μας σήμερα είναι περισσότερο ένα δείγμα εγωπάθειας που ψάχνει την επίδειξη, την αναγνώριση των «φίλων» μας, με την επιφανειακή ανταλλαγή μηνυμάτων που δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από εμάς τους ίδιους να νιώθουμε καλύτερα;

Πόσο διαφέρει η σύγχρονη διαδικτυακή επικοινωνία από μια επικοινωνία με τον άλλον που αποσκοπεί στο να δώσει παρά να λάβει, ό,τι πιο πολύτιμο έχει, για το καλό και την ευημερία του! Μήπως οι σημερινοί τρόποι επικοινωνίας έρχονται να καλύψουν το κενό μέσα μας, για αναγνώριση και ματαιοδοξία, και όχι τόσο να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες του άλλου;