Είναι στενός και ανηφορικός ο δρόμος

Μεταφέρω τις σκέψεις που εκφράζει η Αλτάνα Φίλου στο ιστολόγιο From Brussels with Love, η οποία επισημαίνει ότι είναι λίγοι αυτοί που ακολουθούν το δρόμο της αρετής. 

Είναι λίγοι. Γιατί χάνονται στο πλήθος των άλλων, των πολλών, που έχουν βαφτίσει την διαφθορά, εξυπνάδα και το φακελάκι, εξυπηρέτηση. Των πολλών που μετρούν τις αξίες στη ζωή τους με την μάρκα του αυτοκινήτου τους και με την πισίνα του εξοχικού τους δίπλα στη θάλασσα! Των πολλών που ακόμη φεύγουν για «σπουδές» έξω με έναν σκοπό: να επιστρέψουν για τις αμέσως επόμενες εκλογές με το «χαρτί» που θα τους «βολέψει», στην πιο ακριβοπληρωμένη θέση στον κρατικό μηχανισμό.

Οι άλλοι, οι λίγοι, είναι αυτοί οι κάποιοι που «επέλεξαν να δώσουν τον δικό τους αγώνα μέσα», όπως μου θύμισε η αγαπητή φίλη Γ. Κ. την οποία και ευχαριστώ για την επισήμανση. Είναι οι λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές, πανεπιστημιακοί, γιατροί και δικηγόροι, που ενώ είχαν την δυνατότητα να ζήσουν, όπως οι πολλοί, συνειδητά επέλεξαν, τον άλλον δρόμο. Σ΄εκείνον που το ρουσφέτι δεν έχει θέση και το ψέμα μαζί με την αδελφή του την απάτη δεν είναι κακά συναπαντήματα. Δεν ξέρω πολλούς τέτοιους, αλλά στον κύκλο γνωστών και φίλων, μπορώ από κάθε κλάδο να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου κάποιους. Είναι αυτοί οι κάποιοι, που έμειναν πιστοί να φυλάνε τις «Θερμοπύλες» των χαμένων ηθικών και πνευματικών αξιών. Απαιτεί ηρωισμό και δεν είναι εύκολο σε μια κοινωνία, όπως την ελληνική που τα τελευταία χρόνια «ευημερούσε» με τις κάθε λογής κομπίνες, να λες, «όχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω!». Στο κάτω-κάτω όλοι το ίδιο έκαναν, το είπε και ο αντιπρόεδρος της ελληνικής Κυβέρνησης κάποια στιγμή, με το ανεπανάληπτο, «μαζί τα φάγαμε»!

Ε, δεν είναι έτσι! Αυτοί οι κάποιοι λίγοι αρχίζουν, επιτέλους να αντιδρούν! Να μη δέχονται, ότι το «νόμιμο» είναι πάντα και «ηθικό»! Κάποιοι πάνε και παραπέρα και βλέπουν στην παρούσα κατάσταση «το Έλεος του Θεού» για την πολύπαθη αυτή χώρα. Βλέπουν την κρίση, ως «μια ευλογία εν μεταμφιέσει, που θα ταρακουνήσει τους συμπατριώτες μας, ώστε να επανεξετάσουν τις θέσεις τους απέναντι στη ζωή», μου έγραφε η άλλη φίλη Π. Μπ. και δεν έχει άδικο! Είναι κάποιοι λίγοι, που δεν βάζουν το «εγώ» στο κέντρο της ζωής τους και δεν συμβιβάζονται με τα εύκολα «εύγε» του Δήμου. Διαβάζουν τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή και προσπαθούν να συντάξουν την ζωή τους σύμφωνα με αυτόν. Άλλοι θα τους πουν θρησκευόμενους, εγώ θα τους έλεγα, συνειδητούς χριστιανούς, στην προκειμένη περίπτωση. Πέρα από εκκλησίες και δόγματα και μακράν κάθε «ιεραρχικής» καθοδήγησης, παρακολουθούν στενά τα γεγονότα και αρχίζουν, με τον τρόπο τους να αντιδρούν. Είναι και πρέπει να μείνουν το «φύραμα», που θα κάνει, στον καιρό της, τη ζύμη και πάλι να φουσκώσει …

Στις Βρυξέλλες παίρνονται σήμερα, στην Σύνοδο Κορυφής, οριακές αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης και της χώρας μας κατά συνέπεια. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί, πιστεύω. Σαφώς και εκ των πραγμάτων, άλλοι κινούν τα νήματα, ας μην ψάχνουμε όμως πάντα τον «Μέττερνιχ» για την κατάντια μας! Εκείνον τον ευρωπαίο διπλωμάτη, που κινούσε τα νήματα της ιστορίας στην Ευρώπη στον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης και που το προσωπικό του σύμβολο ήταν η «αράχνη, παραμονεύουσα το θύμα της». Είχε περάσει και ένα φεγγάρι από τις Βρυξέλλες το 1849. Και η Ελληνική Επανάσταση πέτυχε τότε στην ώρα της, αλλά και στην Ευρώπη έχουν άλλες σκοτούρες και έγνοιες αυτή τη στιγμή από του να διαβουλεύονται, πώς να εξαφανίσουν την Ελλάδα. Αυτό το … μπορούμε και μόνοι μας!