Χριστιανός; Τί σημάδι αφήνεις;
Μου άρεσε ο παραλληλισμός με τον αείμνηστο Στηβ Τζομπς που έκανε ο Θεοδόσης Πασχαλίδης στο Facebook:
Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ο ίδιος ήταν τόσο ιδρυτής όσο κι εκείνος ο οποίος αφότου εκδιώχθηκε από το διοικητικό συμβούλιο, παρουσιάστηκε ως ο από μηχανής θεός ο οποίος επανέφερε την Apple στην κερδοφορία, δημιουργώντας με τις συνεχείς καινοτομίες ένα ολόκληρο cult θαυμαστών, οι οποίοι λάτρευαν τόσο τον «γκουρού» όσο και τα προϊόντα που πλάσαρε στην αγορά. (έρευνες από τις οποίες προκύπτει πως η προσήλωση σε μια εμπορική μάρκα καλύπτει παρόμοιες ψυχολογικές ανάγκες με αυτές της θρησκείας, χρησιμοποιούν, ως το πλέον χαρακτηριστικό, το παράδειγμα της Apple και του «θρησκευτικού» της ηγέτη Steve Jobs).
Αυτό που με προβληματίζει είναι πόσο ο τρόπος λειτουργίας των εκκλησιών μας έχει επηρεαστεί από την περιρρέουσα κουλτούρα ώστε να αντιλαμβανόμαστε την πνευματική της ηγεσία σε όρους λειτουργίας ενός CEO! Να αντιλαμβανόμαστε την πνευματική Του οικογένεια, σε όρους επιχείρησης. (η οποία όταν καταλήγει να είναι «οικογενειακή» κάθε άλλο παρά Εκείνος είναι ο Πατέρας!)
Σπουδάζοντας software engineering και management κάποιες έννοιες δεν μου ήταν άγνωστες λόγω της εξοικείωσης μου με τα εκκλησιαστικά δρώμενα. Θυμάμαι πως ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με το πόσο η «κοσμική» γνώση μπορούσε να εφαρμοστεί στα εκκλησιαστικά δρώμενα με παραγωγή καλύτερων αποτελεσμάτων, οδηγώντας την Εκκλησία σε υγιέστερη λειτουργία. Διάβαζα μελέτες του πως οι πιο επιτυχημένοι ποιμένες, είχαν κάποιο υπόβαθρο στην διοίκηση επιχειρήσεων και ετοίμαζα μεταπτυχιακά ώστε με τις επαγγελματικές μου γνώσεις να μπορώ ταυτόχρονα να είμαι χρήσιμος στην Εκκλησία.
Στην πορεία όμως, κάποιες πραγματικότητες άρχισαν να με προβληματίζουν. Οι παθογένειες του κλασσικού δυτικού μοντέλου ήταν εμφανείς. Ταυτόχρονα υπό ιδανικές συνθήκες, η οποιαδήποτε εκκλησιαστική αύξηση περιορίζονταν με την υπερβολική εξάρτηση από μια σπάνια και χαρισματική προσωπικότητα. Υπό αυτούς τους όρους ναι θα μπορούσαν να υπάρξουν ακόμη και mega churches αλλά όχι ένα κίνημα πολλαπλασιασμού εκκλησιών ... Ταυτόχρονα μια τέτοια δομή ήταν υπερβολικά εξαρτημένη από ένα και μόνο άτομο. Ο θάνατος του ή η πτώση του (τα σκάνδαλα δίνουν και παίρνουν υπό αυτές τις συνθήκες) τις περισσότερες φορές θα οδηγούσαν στην κατάρρευση ενός ολόκληρου cult το οποίο δημιουργήθηκε αποκλειστικά πάνω στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Εντύπωση μου προκαλούσε επίσης, ότι παρόλη την αύξηση των mega churches στον δυτικό κόσμο, όλες οι στατιστικές μας λένε ότι Ευρώπη και Αμερική αποχριστιανίζονται, με ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς ...
Από την άλλη, καθώς ξεκίνησα να λαμβάνω γνώση κάποιων παγκόσμιων πραγματικοτήτων στον ιεραποστολικό τομέα, παρατήρησα τα εξής. Η αύξηση του χριστιανισμού στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι εκρηκτική. Η αύξηση αυτή δεν λαμβάνει χώρα μέσω της προσέλκυσης ανθρώπων σε μια εκκλησία και δεν βασίζεται σε κάποια χαρισματική προσωπικότητα. Η μηχανή που ο Θεός χρησιμοποιεί είναι ένα κίνημα απλών, καθόλου εντυπωσιακών, και τις περισσότερες φορές αγράμματων ανθρώπων! Οι δομές τους είναι πάντα αποκεντρωτικές ... Η σύλληψη ή ο θάνατος ενός ή πλήθους των εκάστοτε ηγετών δεν οδηγεί σε αφανισμό ή φθορά ένα τέτοιο κίνημα αλλά αντιθέτως συχνά τροφοδοτεί ακόμη μεγαλύτερη εκκλησιαστική αύξηση. Ένα τέτοιο λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να καταλυθεί μέσω διωγμού και δεν απαιτεί ειδικές τεχνοκρατικές γνώσεις για την εξάπλωσή του. Πολλά από τα προβλήματα τα οποία ταλανίζουν τη σημερινή Εκκλησία της Δύσης, υπό αυτές τις συνθήκες είναι πρακτικά άγνωστα. (Τα προβλήματα εκεί είναι πολύ διαφορετικού τύπου.)
Τι από τα δύο σας θυμίζει περισσότερο τον τρόπο εξάπλωσης της Εκκλησίας του Χριστού από το βιβλίο των Πράξεων τα πρώτα χρόνια;
Η εξάπλωση του Χριστιανισμού, δεν αποτράπηκε με τον θάνατο του Χριστού, ούτε με τον θάνατο των Αποστόλων και των ηγετών της που μαρτύρησαν από τότε ... Αν ο θάνατος του Χριστού και των Αποστόλων, ήταν κάθε άλλο παρά καταστρεπτικός για την Εκκλησία, εμείς ποιοί νομίζουμε ότι είμαστε όταν (συνειδητά ή ασυνείδητα) δημιουργούμε εξαρτήσεις τέτοιας κλίμακας από το πρόσωπό μας ώστε η απομάκρυνση μας να ήταν καταστροφική για πολύ ευρύτερα σύνολα;
Είμαι πεπεισμένος ότι ένα από τα βασικότερα προβλήματα της Εκκλησίας στον δυτικό κόσμο (με πολλά άλλα να αποτελούν αναπόφευκτη συνέπεια αυτού) είναι η νοοτροπία του one-man-show. Μια τέτοια νοοτροπία έρχεται σε κάθετη αντίθεση με την βιβλική διδασκαλία του πως ο Θεός έχει δημιουργήσει το Σώμα Του, την Εκκλησία, δηλαδή με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει αλληλεξάρτηση των μελών και κανένα να μην μπορεί να θεωρήσει το εαυτό του «υπερέχοντα», «καπελώνοντας» όλα τα άλλα (π.χ. Α΄ Κορινθίους 12, 25-26: «... για να μη είναι σχίσμα μέσα στο σώμα, αλλά τα μέλη να φροντίζουν εξίσου, το ένα για το άλλο, προς το συμφέρον τους. Και είτε ένα μέλος πάσχει, όλα τα μέλη συμπάσχουν είτε ένα μέλος τιμάται, όλα τα μέλη χαίρονται μαζί»).
Γιατί να εκπλησσόμαστε λοιπόν; Άραγε δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση ότι ενώ αναφέρεται χάρισμα κυβέρνησης (A΄ Κορ. 12,28) αυτό πουθενά δεν αναφέρεται στις λίστες με τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν οι πρεσβύτεροι; Αντίθετα, τα όσα αναφέρονται σε αυτές τις λίστες αφορούν στον χαρακτήρα του ανθρώπου, και όχι σε κάποια ικανότητα/χάρισμα. ... Το ζητούμενο για τους «πρεσβυτέρους» είναι πρωτίστως να αποτελούν ένα ενσαρκωτικό παράδειγμα για την Εκκλησία. Να είναι άνθρωποι που τουλάχιστον σε βασικούς τομείς της χριστιανικής ζωής θα μπορούν να πουν μαζί με τον Παύλο «Μιμητές μου γίνεστε, καθώς και εγώ του Χριστού.» (A΄ Kορ. 11,1).
Αν ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πνευματική ηγεσία είναι σε όρους ενός CEO ο οποίος επιτελεί πολύ διαφορετικές λειτουργίες και μόνο κατά εξαίρεση και κατά τύχη θα μπορούσε να πληροί τις βιβλικές προϋποθέσεις όσον αφορά τον χαρακτήρα, τότε ας μην εκπλησσόμαστε για τα αποτελέσματα.
Για να συμβεί αυτό ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της εταιρείας (Apple) δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει φίλους και εχθρούς, να διοικήσει αυταρχικά, να συγκρουστεί με τιτάνες της Wall Street και της Silicon Valley και να κερδίσει! Κάπως έτσι ο Στηβ Τζομπς εμφανιζόταν ως ένα … μείγμα ροκ-σταρ και μάνατζερ, οραματιστή και σατράπη, σκληρού εργοδότη και στοργικού συναδέλφου. Πολλοί που τον έζησαν από κοντά έλεγαν ότι μάλλον δεν ήταν ο άνθρωπος που θέλεις να κάνεις παρέα μαζί του, αλλά σίγουρα ήταν ο άνθρωπος που θέλεις να τρέχει την εταιρεία σου.
Αν η παραπάνω περιγραφή σε κάποιους θυμίζει Χριστό, θα τους καλούσα να ξαναδιαβάσουν τα Ευαγγέλια … Ο Χριστός (μεταξύ άλλων) ήταν οικείος, προσβάσιμος και σίγουρα το άτομο το οποίο θα ήθελες να κάνεις παρέα μαζί Του!
Όλοι μας θα αφήσουμε ένα σημάδι πίσω μας … (στην σφαίρα επιρροής μας). Αυτό θα έχει το σχήμα του προσώπου μας ή το σχήμα του Σταυρού;
Σχόλια