Κι αν ο Ιησούς τα εννοούσε όλα αυτά;
Μεταφέρω άρθρο του περιοδικού Esquire όπου γράφει ο Shane Claiborne:
Το ριζοσπαστικό χριστιανικό του έργο για τους φτωχούς, «Ο Απλός Τρόπος», έχει φέρει συχνά τον Σαίην Κλέιμπορν σε αντιπαράθεση με κάποιους ευαγγελικούς συναδέλφους του. Τον ρωτήσαμε για την αντιμετώπιση εκείνων που δεν πιστεύουν.
Για όλους τους φίλους μου, που δεν πιστεύουν, γι΄αυτούς που κάπως πιστεύουν ή και γι΄αυτούς που δεν πιστεύουν πιά, θέλω κατ’ αρχήν να τους εξομολογηθώ: Λυπάμαι, που πολύ συχνά το μεγαλύτερο εμπόδιο για τον Θεό είμαστε οι ίδιοι οι χριστιανοί. Χριστιανοί, που είχαμε τόσα πολλά να πούμε με το στόμα μας και τόσα λίγα να δείξουμε με τις ζωές μας. Λυπάμαι που τόσο συχνά ξεχάσαμε τον Χριστό στο χριστιανισμό μας. Συγχωρήστε μας. Συγχωρήστε τα αποτρόπαια πράγματα που κάναμε στο όνομα του Θεού.
Ένα βράδυ πηγαίναμε στο κέντρο της Philadelphia βόλτα με ξένους, φίλους από άλλη πόλη. Περπατήσαμε μέχρι το Landing Penn που βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού, όπου συναντά κανείς καλλιτέχνες του δρόμου, ζωγράφους και μουσικούς. Είδαμε έναν μάγο, ο οποίος έκανε κόλπα, όπως ένα iPhone να δίνει ρέστα, και στη συνέχεια συναντήσαμε έναν ιεροκήρυκα. Δεν μαγνήτιζε βέβαια τον κόσμο, όπως ο μάγος. Στεκόταν πάνω σ΄ένα κουτί, και φώναζε στο μικρόφωνο, έχοντας δίπλα του ένα ψεύτικο φέρετρο. Έλεγε, πώς όλοι μας μια μέρα θα πεθάνουμε και ότι θα πάμε στη κόλαση αν δεν γνωρίζουμε τον Χριστό. Κάποιοι κρυφογελούσαν, άλλοι του έλεγαν να σταματήσει να μιλάει. Δυό έφηβοι προσπάθησαν να κλέψουν το σώμα από το φέρετρο. Μου ΄ρχόταν ν’ ανεβώ ο ίδιος σε μιά κούτα δίπλα του και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη, «Ο Θεός δεν είναι τέρας.» Ίσως να το κάνω την επόμενη φορά.
Όσο πιο πολύ διαβάζω τη Βίβλο και μελετώ τη ζωή του Χριστού, τόσο περισσότερο πείθομαι, πως ο χριστιανισμός δεν εξαπλώνεται με τη βία, αλλά με τη γοητεία. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες βλέπουμε την χριστιανική πίστη μας, τουλάχιστον εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, να καταντάει όλο και λιγότερο ελκυστική. Δίνουμε στους άθεους τόπο να την αμφισβητούν. Και το είδος του χριστιανισμού που πολλοί από εμάς παρατηρούν να εφαρμόζεται σε πολλούς θρησκευτικούς κύκλους μοιάζει όλο και λιγότερο στον Ιησού.
Κάποτε ο Γκάντι ρωτήθηκε αν ήταν χριστιανός, και απάντησε: «Βέβαια αγαπάω τον Ιησού, αλλά οι χριστιανοί φαίνονται τόσο διαφορετικοί από τον Χριστό τους.» Μια πρόσφατη έρευνα ανάμεσα σε νέους έδειξε ότι οι τρεις πρώτες γνώμες για τους χριστιανούς στις ΗΠΑ, είναι ότι αυτοί είναι πρώτον αντι-γκέϊ, δεύτερον επικριτικοί, και τρίτον υποκριτές. Πάσχουμε ως χριστιανοί από κρίση δημοφιλίας και η φήμη αυτή μάλλον μας αξίζει. Αυτό είναι όμως άσχημο πράγμα. Και γι' αυτό ξεκίνησα με το να ζητήσω συγνώμη.
Αλλά τώρα και κάποιες καλές ειδήσεις. Η Βίβλος που διαβάζω λέει, πως ο Θεός δεν έστειλε τον Ιησού για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να τον σώσει … αυτό έγινε επειδή «ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο.» Αυτός είναι ο Θεός που ξέρω, και θέλω πολύ και άλλοι να το γνωρίσουν αυτό. Δεν επέλεξα να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιησού, επειδή φοβάμαι τον θάνατο, την κόλαση ή επειδή επιθυμώ να αποκτήσω θησαυρούς στον ουρανό ... αλλά επειδή ο Θεός είναι καλός. Όσοι από σας που βρίσκεσθε, με ειλικρίνεια, σ΄ένα πνευματικό ταξίδι, ελπίζω να μην απορρίψετε τον Χριστό εξ’ αιτίας των χριστιανών. Ως χριστιανοί πάντα υπήρξαμε ένα μπέρδεμα ανθρώπινων χαρακτήρων, αλλά κατά κάποιο θαυμαστό τρόπο ο Θεός πάντα ξεπερνούσε τα απαίσια έργα που συνήθως κάναμε στο όνομά Του. Το κέντρο του «Ευαγγελίου» είναι το μήνυμα, ότι ο Χριστός «δεν ήρθε για τους υγιείς ... αλλά για τους αρρώστους». Και αν επιλέξετε τον Ιησού, εύχομαι να μή το κάνετε από τον φόβο της κόλασης ή επειδή ελπίζετε ότι θα αποκτίσετε κάποιο «αρχοντικό» στον ουρανό.
Μην με παρεξηγήσετε, εξακολουθώ να πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή. Πολύ συχνά η εκκλησία δίδασκε στο κόσμο ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο και ότι ο κόσμος θάπρεπε να την χρησιμοποιήσει ως εισιτήριο για να ξεφύγει την κόλαση γύρω του. Είμαι πεπεισμένος, πως το Ευαγγέλιο του Χριστού έχει να κάνει τόσο με αυτή τη ζωή όπως και με την επόμενη, και ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου έχει να κάνει με το πώς θα έλθει η Βασιλεία του Θεού εδώ κάτω στη γη. Ήταν ο Ιησούς που μας δίδαξε να προσευχόμαστε ότι το θέλημα του Θεού πρέπει να γίνεται «στη γη όπως γίνεται στον ουρανό.»
Μια από τις πιό αμφιλεγόμενες ιστορίες του Ιησού είναι η ιστορία του Καλού Σαμαρείτη. Όσο συναισθηματική κι αν τη θεωρούμε, πρόκειται για έναν άνθρωπο που χτυπήθηκε βάναυσα και έπειτα αφέθηκε αβοήθητος στην μέση του δρόμου. Ένας ιερέας της εποχής περνάει χωρίς να δώσει σημασία. Το ίδιο και ένας Λευίτης, θρησκευτικός άνθρωπος στην κυριολεξία, αλλάζοντας μάλιστα πλευρά στο δρόμο. Ισως φοβόταν μην αργήσει για τη λειτουργία … Και μετά έρχεται αυτός ο Σαμαρείτης. Μπορείτε, ίσως, να φανταστείτε το κρυφό γέλιο του πλήθους; Οι Εβραίοι δεν μιλούσαν με Σαμαρείτες, ή απλώς προσπερνούσαν τη Σαμάρεια. Αλλά ο Σαμαρείτης σταματάει και φροντίζει τον άνθρωπο επί τόπου εκεί στο δρόμο. Και γίνεται αυτός ο ήρωας της ιστορίας. Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι από τους ακροατές του Ιησού ενοχλήθηκαν. Σύμφωνα με τη θρησκευτική ελίτ, οι Σαμαρείτες δεν τηρούσαν τους νόμους σωστά, και δεν είχαν συνεπώς και το σωστό δόγμα ... αλλά ο Ιησούς δείχνει ότι η αληθινή πίστη πάντα βρίσκει τρόπους να εκδηλωθεί απένατι στα πλέον ταλαιπωρημένα μέλη μιάς κοινωνίας.
Είναι τόσο απλό, αλλά οι ευσεβείς ξεχνάνε συχνά αυτό το μάθημα. Ο Θεός μπορεί να έρχεται σε μας ως ιερέας, αλλά εξίσου πιθανό είναι να μας παρουσιάζεται με το έργο ενός Σαμαρείτη. Η Γραφή είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες όπου ο Θεός χρησιμοποίησε ανθρώπους όπως την πόρνη Ραάβ, έναν μοιχό βασιλιά με το όνομα Δαυίδ και σε κάποιο σημείο ο Θεός μιλάει μέσω ενός γάιδαρου σ΄έναν άνθρωπο που ονομάζεται Βαλαάμ. Μερικοί λένε ότι, αν ο Θεός άρχισε να χρησιμοποιεί γαϊδούρια για να φέρει το μήνυμά Του στους ανθρώπους, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την σημασία που δίνει ακόμα στην ύπαρξή μας. Ας μή στηριζόμαστε επομένως και πάρα πολύ στον εαυτό μας. Αν νομίζουμε ότι ο Θεός ποτέ δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα συγκεκριμένο άνθρωπο ή τρόπο, θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε.
Έχω ένα φίλο στη Βρετανία, ο οποίος μιλάει για «θεολογία της βρωμιάς» - ότι έχουμε δηλαδή έναν Θεό, ο οποίος χρησιμοποιεί τη σκόνη για να φέρει ζωή, θεραπεία, λύτρωση, έναν Θεό που εμφανίζεται με τον πιό απίθανο και σκανδαλώδη τρόπο. Στο κάτω-κάτω, η ιστορία της ανθρωπότητας δεν ξεκινάει με τον Θεό να μαζεύει χώμα και να δίνει την αναπνοή της ζωής σ’ αυτό; Σε άλλο σημείο, βλέπουμε τον ο Ιησού να φτύνει στο χώμα και να αλοίφει με τη λάσπη τα μάτια ενός τυφλού και να τον θεραπεύει.
Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η ζωή του Ιησού μιλάει για έναν Θεό που δεν θέλει να μείνει «εκεί έξω», αλλά ο Οποίος κινείται σε μέρη όπου οι άνθρωποι αναρωτιούνται: «Τί καλό θα μπορούσε να έρθει από κεί;» Είναι αυτό που ο Ιησούς κατηγορήθηκε, ότι είναι λαίμαργος και μέθυσος και ότι κάνει παρέα με όλους αυτούς που η κοινωνία τους απορρίπτει, και ο οποίος πέθανε στο σταυρό, σημάδι αισχύνης στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που προοριζόταν για ληστές, και έτσι απέτυχε, ως Μεσσίας. Για το λόγο αυτό ο θρίαμβος πάνω στο Σταυρό ήταν ένας θρίαμβος για ό, τι άσχημο κάνουμε στους εαυτούς μας και σε άλλους. Είναι η τελική υπόσχεση ότι η Αγάπη κερδίζει.
Γι΄ αυτό ο Ιησούς γεννήθηκε σε μια φάτνη την εποχή της μεγάλης γενοκτονίας. Αυτόν τον Θεό είναι πιθανό να συναντήσει κανείς στους δρόμους, αλλά και στο ιερό. Θεός που λυτρώνει επαναστάτες και φοροεισπράκτορες, καταπιεσμένους και καταπιεστές. Θεός που λυτρώνει κάποιους από μας από το φυλακή της φτώχειας, και άλλους από τη φυλακή του πλούτου.
Ρωτήθηκα πρόσφατα από μια μη χριστιανή φίλη αν πιστεύω ότι εκείνη θα πάει στην κόλαση. Της είπα, «Ελπίζω όχι. Θα μου ήταν δύσκολο να απολαύσω τον Ουρανό χωρίς εσένα.»
Δείτε και μια σύντομη συνέντευξη με τον Σαίην Κλέιμπορν εδώ
Για όλους τους φίλους μου, που δεν πιστεύουν, γι΄αυτούς που κάπως πιστεύουν ή και γι΄αυτούς που δεν πιστεύουν πιά, θέλω κατ’ αρχήν να τους εξομολογηθώ: Λυπάμαι, που πολύ συχνά το μεγαλύτερο εμπόδιο για τον Θεό είμαστε οι ίδιοι οι χριστιανοί. Χριστιανοί, που είχαμε τόσα πολλά να πούμε με το στόμα μας και τόσα λίγα να δείξουμε με τις ζωές μας. Λυπάμαι που τόσο συχνά ξεχάσαμε τον Χριστό στο χριστιανισμό μας. Συγχωρήστε μας. Συγχωρήστε τα αποτρόπαια πράγματα που κάναμε στο όνομα του Θεού.
Ένα βράδυ πηγαίναμε στο κέντρο της Philadelphia βόλτα με ξένους, φίλους από άλλη πόλη. Περπατήσαμε μέχρι το Landing Penn που βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού, όπου συναντά κανείς καλλιτέχνες του δρόμου, ζωγράφους και μουσικούς. Είδαμε έναν μάγο, ο οποίος έκανε κόλπα, όπως ένα iPhone να δίνει ρέστα, και στη συνέχεια συναντήσαμε έναν ιεροκήρυκα. Δεν μαγνήτιζε βέβαια τον κόσμο, όπως ο μάγος. Στεκόταν πάνω σ΄ένα κουτί, και φώναζε στο μικρόφωνο, έχοντας δίπλα του ένα ψεύτικο φέρετρο. Έλεγε, πώς όλοι μας μια μέρα θα πεθάνουμε και ότι θα πάμε στη κόλαση αν δεν γνωρίζουμε τον Χριστό. Κάποιοι κρυφογελούσαν, άλλοι του έλεγαν να σταματήσει να μιλάει. Δυό έφηβοι προσπάθησαν να κλέψουν το σώμα από το φέρετρο. Μου ΄ρχόταν ν’ ανεβώ ο ίδιος σε μιά κούτα δίπλα του και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη, «Ο Θεός δεν είναι τέρας.» Ίσως να το κάνω την επόμενη φορά.
Όσο πιο πολύ διαβάζω τη Βίβλο και μελετώ τη ζωή του Χριστού, τόσο περισσότερο πείθομαι, πως ο χριστιανισμός δεν εξαπλώνεται με τη βία, αλλά με τη γοητεία. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες βλέπουμε την χριστιανική πίστη μας, τουλάχιστον εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, να καταντάει όλο και λιγότερο ελκυστική. Δίνουμε στους άθεους τόπο να την αμφισβητούν. Και το είδος του χριστιανισμού που πολλοί από εμάς παρατηρούν να εφαρμόζεται σε πολλούς θρησκευτικούς κύκλους μοιάζει όλο και λιγότερο στον Ιησού.
Κάποτε ο Γκάντι ρωτήθηκε αν ήταν χριστιανός, και απάντησε: «Βέβαια αγαπάω τον Ιησού, αλλά οι χριστιανοί φαίνονται τόσο διαφορετικοί από τον Χριστό τους.» Μια πρόσφατη έρευνα ανάμεσα σε νέους έδειξε ότι οι τρεις πρώτες γνώμες για τους χριστιανούς στις ΗΠΑ, είναι ότι αυτοί είναι πρώτον αντι-γκέϊ, δεύτερον επικριτικοί, και τρίτον υποκριτές. Πάσχουμε ως χριστιανοί από κρίση δημοφιλίας και η φήμη αυτή μάλλον μας αξίζει. Αυτό είναι όμως άσχημο πράγμα. Και γι' αυτό ξεκίνησα με το να ζητήσω συγνώμη.
Αλλά τώρα και κάποιες καλές ειδήσεις. Η Βίβλος που διαβάζω λέει, πως ο Θεός δεν έστειλε τον Ιησού για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να τον σώσει … αυτό έγινε επειδή «ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο.» Αυτός είναι ο Θεός που ξέρω, και θέλω πολύ και άλλοι να το γνωρίσουν αυτό. Δεν επέλεξα να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιησού, επειδή φοβάμαι τον θάνατο, την κόλαση ή επειδή επιθυμώ να αποκτήσω θησαυρούς στον ουρανό ... αλλά επειδή ο Θεός είναι καλός. Όσοι από σας που βρίσκεσθε, με ειλικρίνεια, σ΄ένα πνευματικό ταξίδι, ελπίζω να μην απορρίψετε τον Χριστό εξ’ αιτίας των χριστιανών. Ως χριστιανοί πάντα υπήρξαμε ένα μπέρδεμα ανθρώπινων χαρακτήρων, αλλά κατά κάποιο θαυμαστό τρόπο ο Θεός πάντα ξεπερνούσε τα απαίσια έργα που συνήθως κάναμε στο όνομά Του. Το κέντρο του «Ευαγγελίου» είναι το μήνυμα, ότι ο Χριστός «δεν ήρθε για τους υγιείς ... αλλά για τους αρρώστους». Και αν επιλέξετε τον Ιησού, εύχομαι να μή το κάνετε από τον φόβο της κόλασης ή επειδή ελπίζετε ότι θα αποκτίσετε κάποιο «αρχοντικό» στον ουρανό.
Μην με παρεξηγήσετε, εξακολουθώ να πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή. Πολύ συχνά η εκκλησία δίδασκε στο κόσμο ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο και ότι ο κόσμος θάπρεπε να την χρησιμοποιήσει ως εισιτήριο για να ξεφύγει την κόλαση γύρω του. Είμαι πεπεισμένος, πως το Ευαγγέλιο του Χριστού έχει να κάνει τόσο με αυτή τη ζωή όπως και με την επόμενη, και ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου έχει να κάνει με το πώς θα έλθει η Βασιλεία του Θεού εδώ κάτω στη γη. Ήταν ο Ιησούς που μας δίδαξε να προσευχόμαστε ότι το θέλημα του Θεού πρέπει να γίνεται «στη γη όπως γίνεται στον ουρανό.»
Μια από τις πιό αμφιλεγόμενες ιστορίες του Ιησού είναι η ιστορία του Καλού Σαμαρείτη. Όσο συναισθηματική κι αν τη θεωρούμε, πρόκειται για έναν άνθρωπο που χτυπήθηκε βάναυσα και έπειτα αφέθηκε αβοήθητος στην μέση του δρόμου. Ένας ιερέας της εποχής περνάει χωρίς να δώσει σημασία. Το ίδιο και ένας Λευίτης, θρησκευτικός άνθρωπος στην κυριολεξία, αλλάζοντας μάλιστα πλευρά στο δρόμο. Ισως φοβόταν μην αργήσει για τη λειτουργία … Και μετά έρχεται αυτός ο Σαμαρείτης. Μπορείτε, ίσως, να φανταστείτε το κρυφό γέλιο του πλήθους; Οι Εβραίοι δεν μιλούσαν με Σαμαρείτες, ή απλώς προσπερνούσαν τη Σαμάρεια. Αλλά ο Σαμαρείτης σταματάει και φροντίζει τον άνθρωπο επί τόπου εκεί στο δρόμο. Και γίνεται αυτός ο ήρωας της ιστορίας. Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι από τους ακροατές του Ιησού ενοχλήθηκαν. Σύμφωνα με τη θρησκευτική ελίτ, οι Σαμαρείτες δεν τηρούσαν τους νόμους σωστά, και δεν είχαν συνεπώς και το σωστό δόγμα ... αλλά ο Ιησούς δείχνει ότι η αληθινή πίστη πάντα βρίσκει τρόπους να εκδηλωθεί απένατι στα πλέον ταλαιπωρημένα μέλη μιάς κοινωνίας.
Είναι τόσο απλό, αλλά οι ευσεβείς ξεχνάνε συχνά αυτό το μάθημα. Ο Θεός μπορεί να έρχεται σε μας ως ιερέας, αλλά εξίσου πιθανό είναι να μας παρουσιάζεται με το έργο ενός Σαμαρείτη. Η Γραφή είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες όπου ο Θεός χρησιμοποίησε ανθρώπους όπως την πόρνη Ραάβ, έναν μοιχό βασιλιά με το όνομα Δαυίδ και σε κάποιο σημείο ο Θεός μιλάει μέσω ενός γάιδαρου σ΄έναν άνθρωπο που ονομάζεται Βαλαάμ. Μερικοί λένε ότι, αν ο Θεός άρχισε να χρησιμοποιεί γαϊδούρια για να φέρει το μήνυμά Του στους ανθρώπους, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την σημασία που δίνει ακόμα στην ύπαρξή μας. Ας μή στηριζόμαστε επομένως και πάρα πολύ στον εαυτό μας. Αν νομίζουμε ότι ο Θεός ποτέ δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα συγκεκριμένο άνθρωπο ή τρόπο, θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε.
Έχω ένα φίλο στη Βρετανία, ο οποίος μιλάει για «θεολογία της βρωμιάς» - ότι έχουμε δηλαδή έναν Θεό, ο οποίος χρησιμοποιεί τη σκόνη για να φέρει ζωή, θεραπεία, λύτρωση, έναν Θεό που εμφανίζεται με τον πιό απίθανο και σκανδαλώδη τρόπο. Στο κάτω-κάτω, η ιστορία της ανθρωπότητας δεν ξεκινάει με τον Θεό να μαζεύει χώμα και να δίνει την αναπνοή της ζωής σ’ αυτό; Σε άλλο σημείο, βλέπουμε τον ο Ιησού να φτύνει στο χώμα και να αλοίφει με τη λάσπη τα μάτια ενός τυφλού και να τον θεραπεύει.
Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η ζωή του Ιησού μιλάει για έναν Θεό που δεν θέλει να μείνει «εκεί έξω», αλλά ο Οποίος κινείται σε μέρη όπου οι άνθρωποι αναρωτιούνται: «Τί καλό θα μπορούσε να έρθει από κεί;» Είναι αυτό που ο Ιησούς κατηγορήθηκε, ότι είναι λαίμαργος και μέθυσος και ότι κάνει παρέα με όλους αυτούς που η κοινωνία τους απορρίπτει, και ο οποίος πέθανε στο σταυρό, σημάδι αισχύνης στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που προοριζόταν για ληστές, και έτσι απέτυχε, ως Μεσσίας. Για το λόγο αυτό ο θρίαμβος πάνω στο Σταυρό ήταν ένας θρίαμβος για ό, τι άσχημο κάνουμε στους εαυτούς μας και σε άλλους. Είναι η τελική υπόσχεση ότι η Αγάπη κερδίζει.
Γι΄ αυτό ο Ιησούς γεννήθηκε σε μια φάτνη την εποχή της μεγάλης γενοκτονίας. Αυτόν τον Θεό είναι πιθανό να συναντήσει κανείς στους δρόμους, αλλά και στο ιερό. Θεός που λυτρώνει επαναστάτες και φοροεισπράκτορες, καταπιεσμένους και καταπιεστές. Θεός που λυτρώνει κάποιους από μας από το φυλακή της φτώχειας, και άλλους από τη φυλακή του πλούτου.
Ρωτήθηκα πρόσφατα από μια μη χριστιανή φίλη αν πιστεύω ότι εκείνη θα πάει στην κόλαση. Της είπα, «Ελπίζω όχι. Θα μου ήταν δύσκολο να απολαύσω τον Ουρανό χωρίς εσένα.»
Δείτε και μια σύντομη συνέντευξη με τον Σαίην Κλέιμπορν εδώ
Σχόλια