Η αίγλη της … καρέκλας
Όταν έγινε γνωστό ότι ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, δέχτηκε την θέση, ως μη εκτελεστικού προέδρου, στη διεθνή έδρα της τράπεζας Goldman Sachs στο Λονδίνο, η δημόσια κατακραυγή ήταν μεγάλη. Εκείνος δήλωσε, φανερά αναστατωμένος , ότι απλά θα συμβουλεύει την τράπεζα σε θέματα που αφορούν τις διαδικασίες εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τέλος πάντων, γιατί να μην έχει το δικαίωμα να εργαστεί εκεί που θα επιλέξει, αν αυτό είναι μια νόμιμη απασχόληση, όπως η προκειμένη και όχι «ένα καρτέλ ναρκωτικών» για παράδειγμα; Τι να σχολιάσει κανείς; Ήταν η προοπτική των χρημάτων που θα κέρδιζε ένας κορυφαίος πρώην πολιτικός σε μια νέα διακεκριμένη θέση, ή η προοπτική να «φανεί χρήσιμος» και από τη νέα αυτή θέση και να μη λησμονηθεί από τόσο νωρίς το όνομά του στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας; Δεν το γνωρίζουμε. Η αρχαία ρήση πάντως, «το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς» φαίνεται να αληθεύει και την σήμερον εποχή, κι όχι μόνο στο χώρο τη