Πνευματικοί και μη ηγέτες


Απ΄ ότι δείχνουν κάποια πρόσφατα γεγονότα, η χώρα μας δεν φαίνεται να έχει ακόμα ξεπεράσει τη νοοτροπία του ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του παντογνώστη. Όταν άνθρωποι με τέτοια νοοτροπία βρεθούν σε θέση ισχύος προβαίνουν στο να λαμβάνουν αποφάσεις χωρίς συμβούλους ή χωρίς συνεννόηση ή ευρεία συζήτηση.

Σε κάποιους κύκλους κυριαρχεί μια ομολογουμένως πολύ παράξενη θεολογική επιχειρηματολογία η οποία φαίνεται πως υποστηρίζει την νοοτροπία αυτή. Βασίζεται σε μια ερμηνεία κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης όπου ο Θεός τάχα δεν αρέσκεται σε έναν ευρύ κύκλο αρχηγίας. Όταν π.χ. ο Μωυσής παραπονείται στο Θεό ότι το βάρος της αρχηγίας του λαού Ισραήλ είναι εξαιρετικά μεγάλο και θα’πρεπε να το συμμεριστεί με άλλους συν-αρχηγούς, τότε ο Θεός ενδίδει τάχα στην ανθρώπινη αυτή παράκληση του Μωυσή. Παίρνει από το πνεύμα του Μωυσή και δίδει στους συγκυβερνήτες του. Κάποιοι εξηγούν πως ο πλούτος σοφίας που είχε δοθεί στον Μωυσή μειώνεται επεκτείνοντάς τον στους άλλους. Μια ειδική νοοτροπία κυριαρχεί – έτσι φαίνεται τουλάχιστον – στις σκέψεις των ανθρώπων αυτών. Πρόκειται για τη νοοτροπία της έλλειψης. Για τους ανθρώπους αυτούς το Πνεύμα του Θεού δεν είναι άφθονο, αλλά περιορισμένο κι όταν μοιράζεται μειώνεται …

Ζούμε σ’ έναν περιορισμένο κόσμο. Η γη και το περιβάλλον που κατοικούμε είναι περιορισμένα. Πολλές πρώτες ύλες είναι σπάνιες και ο περιορισμός τους έχει άμεσο αντίκτυπο στη τιμή τους. Ο χρυσός και τα διαμάντια είναι πόροι περιορισμένοι στη γη μας, όπως είναι και αρκετά μέταλλα, το πετρέλαιο κ.λπ., επειδή με την εκμετάλλευσή τους δεν αναπαράγονται. Θα’ λεγε κανείς ότι αυτή είναι άποψη υλιστική.

Όμως, υπάρχουν και αξίες που δεν ξοδεύονται έτσι απλά. Ρωτώντας μια μητέρα που περιμένει το τρίτο της παιδί αν η αγάπη της για το τρίτο παιδί θάναι λιγότερη επειδή έχει ήδη δύο παιδιά, ποια να είναι η απάντηση; Όταν ανάβουμε μια λαμπάδα και μας ζητήσει κάποιος να του δώσουμε από το φως της θα του το αρνηθούμε από φόβο μήπως η φωτιά δεν αρκέσει και για τους δυό μας; Εδώ βλέπουμε πώς υπάρχουν πόροι και αξίες που αντί να μειώνονται με την διάδοσή τους αυξάνονται! Η αγάπη, η γνώση, η χαρά, η ελπίδα, το θάρρος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Χριστός στην αποστολή των μαθητών του τους έστελνε ομαδικά, δύο-δύο ή τρεις-τρείς. Με το Χριστό αλλάζουν τα δεδομένα περί αρχηγίας. Παύουν οι πρωτοκαθεδρίες, επειδή αυτό που μετράει δεν είναι πια το Εγώ αλλά ένα «εγώ» που είναι κρυμμένο στον Εσταυρωμένο.

Όταν λοιπόν βλέπουμε κάποιον να ξεχωρίζει, χωρίς να διαφαίνεται ο Χριστός, τότε είναι δικαιολογημένο το ερώτημα «Μήπως πρόκειται για ένα Εγώ που ξέφυγε τον σταυρό»;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Η Ινδία που ξέραμε χάνεται γρήγορα», σχολιάζει χριστιανός επίσκοπος το viral βίντεο που έχει προκαλέσει οργή

Κωνσταντίνος Μεταλληνός

Παράδοξα της πίστης