Για ποιά κοινωνική δικαιοσύνη μιλάμε;
Η Ελλάδα
βρίσκεται, όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη, στην 28η θέση από
τις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Αυτά δείχνουν οι στατιστικές πουδημοσιεύτηκαν πρόσφατα[1].
Βρίσκεται εκεί επειδή δεν μπορεί να προσφέρει απασχόληση στους νέους της[2]
και επειδή πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού της[3]
βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Πολλοί θα
σπεύσουν να ρίξουν αμέσως ευθύνες στα επτά χρόνια κρίσης, στην τρόικα, στις
πολιτικές λιτότητας, στην σημερινή κυβέρνηση, στις προηγούμενες κυβερνήσεις και
πάει λέγοντας. Γεγονός όμως είναι ότι πρόκειται για σοβαρό διαχρονικό πρόβλημα
της κοινωνίας μας που έχει βέβαια οξυνθεί επικίνδυνα λόγω των επιπτώσεων της
κρίσης. Σε τι οφείλεται;
Για αυτή την
κατάσταση ευθύνεται πρώτα ο ίδιος ο πολίτης. Όταν ο πολίτης ενδιαφέρεται μόνο
για το δικό του προσωπικό καλό (και όχι και του συνόλου) ή όταν το ατομικό
συμφέρον κυριαρχεί τις δράσεις του, τότε η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και η
αλληλεγγύη καταντάει καλή πρόθεση και η συναίνεση αδύνατη. Είναι γνωστό, ότι η
Ελλάδα είναι μια κοινωνία συνταξιούχων, πολλοί από τα σαράντα-πέντε τους, και
το φαινόμενο αυτό έχει υποσκάψει τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους τορπιλίζοντας
τα ασφαλιστικά ταμεία. Απ΄ την άλλη υπάρχουν γιατροί που συνταγογραφούν τα πιο
ακριβά φάρμακα στην Ευρώπη για τους έλληνες ασθενείς τους προκειμένου οι ίδιοι
να εξασφαλίσουν υπερπολυτελή ταξίδια πληρωμένα από φαρμακευτικές εταιρίες, ή
υποβάλλουν τους ασθενείς των σε άσκοπες αξονικές ώστε το νοσοκομείο τους να αποπληρώσει
τα ακριβά μηχανήματα μέσω του ταμείου υγείας. Δεν κλέβουν έτσι το κράτος και
την κοινωνία; Ή όταν ένας δημόσιος υπάλληλος υπογράφει άδειες αναπηρίας, απλά
για να πάρει τη μίζα του, δεν υποσκάπτει το ήθος των συναδέλφων του, ντροπιάζοντας
το επάγγελμά του, αλλά κλέβει το κράτος και την κοινωνία. Τέτοιου είδους
πρακτικές έκαναν τους χρηματοδότες των Μνημονίων να σκληρύνουν τη στάση τους
απέναντι στην Ελλάδα και οι έλληνες να καταντήσουμε το περίγελο του κόσμου.
Δεύτερον, ευθύνεται
και η κοινωνία στο σύνολό της. Όταν κυριαρχεί η νοοτροπία του «ωχ βρε αδερφέ,
εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα;» ανεχόμενη τους λίγους που μουτζουρώνουν,
σπάνε βιτρίνες, καίνε λεωφορεία, τότε δεν είναι ανίκανη η κοινωνία των πολιτών
να διεκδικήσει τα συμφέροντά της; Αν και σαν χριστιανοί δεν επιμεληθούμε (με
προσευχή, ηθικό σθένος, και αντιστεκόμενοι ειρηνικά στο κακό γύρο μας) για το
καλό του τόπου, ποιός θα το κάνει;
Τρίτον,
ευθύνονται και οι πολιτικοί. Είδαμε τα τελευταία επτά χρόνια όλες σχεδόν τις
πολιτικές παρατάξεις να αναλαμβάνουν κυβερνητικές ευθύνες. Όλοι τους, λίγο-πολύ
απέτυχαν παταγωδώς. Οι τωρινοί ηγέτες, που έχουν μάλιστα γράψει την κοινωνική
δικαιοσύνη στα πανό, δεν θάπρεπε να δείξουν έμπρακτη αλληλεγγύη με τους πάσχοντες
της κρίσης; Αποδίδοντας π.χ. μέρος του παχυλού τους κρατικού μισθού στα ταμεία
έμπρακτης βοήθειας για τους πάσχοντες. Ή λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα για την
πάταξη της φοροδιαφυγής (λίστα Λαγκάρντ, διπλές και τριπλές πολυτελείς
κατοικίες, κλπ.). Αντί να αγωνίζονται επεκτείνοντας τον κρατισμό, ας προωθήσουν
μια δίκαιη εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας από ιδιώτες που θα απέδιδε μέρος
του κέρδους στο κράτος.
Ο Θεός να κάνει
έλεος στην πατρίδα μας.
[1] Ο δείκτης
στο άνω διάγραμμα περιλαμβάνει τα εξής στοιχεία: μέτρα για την πρόληψη της
φτώχειας (με συντελεστή στάθμισης 3x),
δίκαιη εκπαίδευση (2x), πρόσβαση στην αγορά εργασίας (2x), κοινωνική συνοχή και
την αποφυγή διακρίσεων (1x), υγείας (1x), δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών (1x).
Σχόλια