ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Σε μέρες κρίσης, όλοι μας συνειδητοποιούμε πόσο απαραίτητη είναι η συναίνεση για να πάμε μπροστά, σαν άτομα και σαν κοινωνία. Η διαπραγμάτευση είναι ουσιαστικής σημασίας στοιχείο σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, επειδή συμφωνίες και συμβάσεις κάθε μορφής είναι απαραίτητο στοιχείο για την συμβίωση σε κάθε κοινωνία. Η διαπραγμάτευση είναι διαδικασία όπου το κάθε μέρος που συμμετέχει προσπαθεί να αποκτήσει από το αποτέλεσμα της διαδικασίας ένα πλεονέκτημα για τον εαυτό του. Τρείς γενικές κατηγορίες διαπραγμάτευσης υπάρχουν. Η πρώτη κατηγορία αφορά μια συνεννόηση μονομερούς ικανοποίησης. Σ’ αυτή τη κατηγορία είναι μια ομάδα που επωφελείται εξ’ ολοκλήρου, εις βάρος της άλλης. Συναντάμε τέτοιου είδους «συνεννοήσεις» στις διαπροσωπικές μας σχέσεις όταν η μια ομάδα βρίσκεται εξ’ αρχής σε μειονεκτική θέση (π.χ. η σχέση υπερχρεωμένου οφειλέτη προς τον δανειστή). Τις παρατηρούμε επίσης και σε διακρατικές συνθήκες όταν η μια πλευρά έχει ηττηθεί σ’ έναν πόλεμο, π.χ. στη περίπτωση της Γερμανίας και

Η  υπόθεση του πάστορα Νανταρκάνι, η οποία συζητήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 17 Νοεμβρίου παραβιάζει σε όλες της τις πτυχές τόσο το ιρανικό όσο και το διεθνές δίκαιο. Κατά τη 40-λεπτη συζήτηση, εκφράστηκε σοβαρή ανησυχία εκ μέρους πολλών βουλευτών του Κοινοβουλίου για την τύχη του πάστορα Νανταρκάνι. Ο κος Νανταρκάνι, πάστορας της Ευαγγελικής Εκκλησίας του Ιράν, είχε συλληφθεί το 2009 στη πόλη καταγωγής του, Ράστ. Το Σεπτέμβριο του 2010 είχε δικαστεί και κριθεί ένοχος για αποστασία (εγκατάλειψη του Ισλάμ), και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η περίπτωσή του έχει παραπεμφθεί στον Ανώτατο ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Αλί Χουσεϊνί-Χαμενέι, την ανώτατη πολιτική και θρησκευτική εξουσία στη χώρα. Φόβοι για την τύχη του Νανταρκάνι κατά την περίοδο των Χριστουγέννων Στη διάρκεια της συζήτησης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο εισηγητής Bastiaan Belder (EFD – Ευρώπη Ελευθερίας και Δημοκρατίας), τόνισε πως υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για τη ζωή του πάστορα Νανταρκάνι κατά τη περίοδο των Χριστουγέ

Σε πρόσφατο δημοσίευμά με τίτλο «ελληνικό παράδοξο η μεγάλη φυγή των καταθέσεων» η «Καθημερινή» κατέγραψε ότι η Ελλάδα της Κρίσης ξεχωρίζει από όλες τις άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια μοίρα (PIIGS) στο ότι, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες έχει τον τελευταίο καιρό καταγραφεί αύξηση αποταμιεύσεων στους λογαριασμούς των τραπεζών, η Ελλάδα δείχνει αντίστροφη και ακατανόητη συμπεριφορά. «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Αυτό χαρακτηρίζει, όπως φαίνεται, μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μας σήμερα. Αφού τα έφαγαν όλοι μαζί, δηλαδή η πολιτική κάστα μαζί με τους οπαδούς της, βγήκαν στους δρόμους, έκαναν καταλήψεις και παύση εργασίας για να υπερασπίσουν τα «κεκτημένα», άσχετα αν η οικονομία της χώρας είναι στον πάτο.  Η αδιαλλαξία και η εγωκεντρική ανευθυνότητα που χαρακτηρίζει και τα πάρε-δώσε στο σχηματισμό μιας διακομματικής κυβέρνησης «συνεργασίας» αυτές τις μέρες είναι άλλο ένα φαινόμενο αυτού του γεγονότος που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά «αυτιστικ

Μεταφέρω σκέψεις του Γιώργου Π. Αλεξανδρή, τις οποίες πρόσφατα εξέφρασε δημόσια. Πίσω από την τραγωδία που ζούμε είναι  η αντιστροφή του συστήματος αξιών μας. Περιφρονήσαμε την έννοια της παραγωγικής εργασίας, θεωρήσαμε σαν «πετυχημένο» τον πλούσιο, αδιαφορώντας για το πώς έγινε πλούσιος, χλευάσαμε την πρακτική της αποταμίευσης και το λιτό τρόπο ζωής άλλων ευρωπαϊκών λαών. Το μεταμοντέρνο μας υποσυνείδητο, σχεδόν αδιαμαρτύρητα αποδέχτηκε το δήθεν θάνατο των νομοτελειών. Και δεν ήταν μόνο ότι υποβιβάσαμε τις αξίες, το τραγικότερο ήταν οτι θεοποιήσαμε  - κυριολεκτικά - τις απαξίες. Απληστία και πλεονεξία, επιδειξιομανία και γκλαμουριά, φιλαυτία και ναρκισσισμός ήταν οι οδηγοί μας και τα είδωλά μας όλ’ αυτά τα χρόνια.  Και μέσα σε αυτό το πάρτι της αλαζονείας του πλούτου, η αληθινή και ζωντανή Εκκλησία συμβιβάστηκε και σιώπησε. Θυμάμαι και συχνά τελευταία μνημονεύω σε ομιλίες μου το περιστατικό που περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων στο 19ο κεφάλαιο στα εδάφια  23-41. Τότε που ο

Μεταφέρω τις σκέψεις που εκφράζει η Αλτάνα Φίλου στο ιστολόγιο From Brussels with Love , η οποία επισημαίνει ότι είναι λίγοι αυτοί που ακολουθούν το δρόμο της αρετής.  Είναι λίγοι. Γιατί χάνονται στο πλήθος των άλλων, των πολλών, που έχουν βαφτίσει την διαφθορά, εξυπνάδα και το φακελάκι, εξυπηρέτηση. Των πολλών που μετρούν τις αξίες στη ζωή τους με την μάρκα του αυτοκινήτου τους και με την πισίνα του εξοχικού τους δίπλα στη θάλασσα! Των πολλών που ακόμη φεύγουν για «σπουδές» έξω με έναν σκοπό: να επιστρέψουν για τις αμέσως επόμενες εκλογές με το «χαρτί» που θα τους «βολέψει», στην πιο ακριβοπληρωμένη θέση στον κρατικό μηχανισμό. Οι άλλοι, οι λίγοι, είναι αυτοί οι κάποιοι που «επέλεξαν να δώσουν τον δικό τους αγώνα μέσα», όπως μου θύμισε η αγαπητή φίλη Γ. Κ. την οποία και ευχαριστώ για την επισήμανση. Είναι οι λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές, πανεπιστημιακοί, γιατροί και δικηγόροι, που ενώ είχαν την δυνατότητα να ζήσουν, όπως οι πολλοί, συνειδητά επέλεξαν, τον άλλον

Μου άρεσε ο παραλληλισμός με τον αείμνηστο Στηβ Τζομπς που έκανε ο Θεοδόσης Πασχαλίδης στο Facebook: Η εικόνα χαρακτηριστική. Αναμφίβολα, ο Steve Jobs ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος σημάδεψε τόσο την Apple, ώστε κάθε έννοιά της τελικά ταυτίστηκε μαζί του. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ο ίδιος ήταν τόσο ιδρυτής όσο κι εκείνος ο οποίος αφότου εκδιώχθηκε από το διοικητικό συμβούλιο, παρουσιάστηκε ως ο από μηχανής θεός ο οποίος επανέφερε την Apple στην κερδοφορία, δημιουργώντας με τις συνεχείς καινοτομίες ένα ολόκληρο cult θαυμαστών, οι οποίοι λάτρευαν τόσο τον  « γκουρού »  όσο και τα προϊόντα που πλάσαρε στην αγορά. (έρευνες από τις οποίες προκύπτει πως η προσήλωση σε μια εμπορική μάρκα καλύπτει παρόμοιες ψυχολογικές ανάγκες με αυτές της θρησκείας, χρησιμοποιούν, ως το πλέον χαρακτηριστικό, το παράδειγμα της Apple και του «θρησκευτικού» της ηγέτη Steve Jobs). Αυτό που με προβληματίζει είναι πόσο ο τρόπος λειτουργίας των εκκλησιών μας έχει επηρεαστεί από την περι

Στις 28 Σεπτεμβρίου 2011 ο Jeremy Weber δημοσίευσε την εξής είδηση σε μπλόγκ του περιοδικού Christianity Today .  Μεταφέρω την είδηση αυτή σε μετάφραση στα ελληνικά του Βασίλη Μ. Μελετιάδη: Ο Ιρανός ποιμένας Γιουσέφ Νανταρκχάνι ( Youcef Nadarkhani ) αντιμετωπίζει άμεση εκτέλεση επειδή αρνήθηκε, για τέταρτη φορά μέσα στην εβδομάδα, ν ʼ απαρνηθεί τη χριστιανική του πίστη. Ο Νανταρκχάνι είναι το πρώτο άτομο, το οποίο έχει κηρυχθεί ένοχο για αποστασία στο Ιράν, από το 1990. Ομάδες που υποστηρίζουν την ανεξιθρησκία εντείνουν τις προσπάθειές τους ώστε να ακυρωθεί η ποινή του. Ο Νανταρκχάνι, ο οποίος συνελήφθη τον Οκτώβριο του 2009 λόγω του αγώνα του για περισσότερη ελευθερία αναφορικά με την θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών, βρέθηκε ένοχος από δικαστήριο του Ραστ ( Rasht ), τον Σεπτέμβριο του 2010, για αποστασία κι ευαγγελισμό μουσουλμάνων. Το περιοδικό “ Christianity Today ” ανάφερε ότι η έφεση που έγινε στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ιράν είχε ως αποτέλεσμα την μερική ανάκληση

Μεταφέρω άρθρο του περιοδικού Esquire όπου γράφει ο Shane Claiborne: Το ριζοσπαστικό χριστιανικό του έργο για τους φτωχούς, «Ο Απλός Τρόπος», έχει φέρει συχνά τον Σαίην Κλέιμπορν σε αντιπαράθεση με κάποιους ευαγγελικούς συναδέλφους του. Τον ρωτήσαμε για την αντιμετώπιση εκείνων που δεν πιστεύουν. Για όλους τους φίλους μου, που δεν πιστεύουν, γι΄αυτούς που κάπως πιστεύουν ή και γι΄αυτούς που δεν πιστεύουν πιά, θέλω κατ’ αρχήν να τους εξομολογηθώ: Λυπάμαι, που πολύ  συχνά το μεγαλύτερο εμπόδιο για τον Θεό είμαστε οι ίδιοι οι χριστιανοί. Χριστιανοί, που είχαμε τόσα πολλά να πούμε με το στόμα μας και τόσα λίγα να δείξουμε με τις ζωές μας. Λυπάμαι που τόσο συχνά ξεχάσαμε τον Χριστό στο χριστιανισμό μας. Συγχωρήστε μας. Συγχωρήστε τα αποτρόπαια  πράγματα που κάναμε στο όνομα του Θεού. Ένα βράδυ πηγαίναμε στο κέντρο της Philadelphia βόλτα με ξένους, φίλους από άλλη πόλη. Περπατήσαμε μέχρι το Landing Penn που βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού, όπου συναντά κανείς  καλλιτέχνες του δρόμου,

Διάβαζα πρόσφατα ( Βήμα της Κυριακής της 4/9/2011) μια εύστοχη ανάλυση του Γιάννη Μαρίνου, ο οποίος αναδημοσίευσε ένα παλαιότερο άρθρο του με τίτλο «Είμαστε έθνος καραγκιόζηδων». Ιδού λοιπόν αποσπάσµατα από το άρθρο αυτό:  «Από χρόνια ήθελα να εκφράσω τη µεγάλη απορία µου για την ενθουσιώδη υιοθέτηση και προβολή του µύθου του Καραγκιόζη στην Ελλάδα από πλήθος ανθρώπων της τέχνης και της διανόησης, από παιδαγωγούς και από τα µέσα µαζικής ενηµέρωσης. Ισως κανένας µυθικός ήρωας δεν έχει θαυµασθεί όσο αυτός ο πρωταγωνιστής του Θεάτρου Σκιών. Και όµως αυτός ο κακοµούτσουνος και κακοµοίρης είναι συµπύκνωση των πιο απεχθών ελαττωµάτων που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή. Είναι πρώτα-πρώτα τεµπέλης. Παριστάνει ότι θέλει δήθεν να δουλέψει και γι’ αυτό κατά καιρούς επαγγέλλεται τα πάντα. Στην πραγµατικότητα όµως υποδύεται µια επαγγελµατική ιδιότητα µε µόνιµη πρόθεση να ξεγελάσει τους άλλους για να τα κονοµήσει. Σταθερή επιδίωξή του είναι να βγάλει λεφτά χωρίς να κοπιάσει. Οσάκις µε την απάτη δεν τα κα

Μεταφέρω, αποσπασματικά, το περιεχόμενο του άρθρου του Tim Stafford που δημοσιεύτηκε χθές στο περιοδικό Christianity Today . « Ο ευαγγελικός είναι ένας απλός, συνηθισμένος Χριστιανός», είπε ο John Stott σε μια συνέντευξή του το 2006. Από την επιστροφή του στο Χριστό ως μαθητής λυκείου το 1938 μέχρι το θάνατό του χθ ές, στα 90 του χρόνια, επιβεβαιώνεται ότι όντως ο Stott ήταν ένας απλός, συνηθισμένος Χριστιανός. Δεν υπήρξε πρωτότυπος στοχαστής, ούτε ο ίδιος το επιδίωκε αυτό. Πάντα θα συμβουλευόταν την Αγία Γραφή για να αντλήσει γνώση. Αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν μια ξεχωριστή ικανότητα να την διεισδύει και να την ερμηνεύει. Ο Stott ήξερε ακριβώς ποιός ήταν και από πού ήρθε. Γεννημένος σε μια συναισθηματικά κλειστή αλλά καλλιεργημένη οικογένεια από πατέρα γιατρό, πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή στην ίδια γειτονιά του Λονδίνου. Ως παιδί, επισκεπτόταν την εκκλησία All Souls, κάποιες  φορές καθισμένος στο υπερώο της εκκλησίας πετώντας χάρτινα κατασκευάσματα  στις κυρίες με τα καπέλα. Το

Μεταφέρω, αποσπασματικά, τις σκέψεις του Βασίλη Μαχιά της 05/07/2011. Θα τις βρείτε εδώ . Εγκατέλειψα την Ελλάδα προ εφταετίας. Τις καλές εποχές δηλαδή. Ολυμπιακοί, ευρωπαϊκό, Eurovision και καφάσια οι άδειες σαμπάνιες στη Μύκονο. «Που πας;», με ρωτούσαν απορημένοι οι φίλοι μου. «Πουθενά δεν θα βρεις καλύτερα!». Τώρα πια η στάση τους έχει αλλάξει. «Μη τυχόν και γυρίσεις! Καλά είσαι εκεί. Δεν παλεύεται εδώ η κατάσταση». Όχι, ουδεμία αίσθηση διορατικότητας είχα για τα δεινά που έμελε να ακολουθήσουν. Προφήτης δεν είμαι, πόσο δε μάλλον σοφός. Πολύ απλά δεν είχα «δόντι», κομματικό μέσο, γνωριμίες ή οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά ούτε και τη διάθεση να ανταγωνιστώ αυτούς που τα είχαν. Με λίγα λόγια, καμία τύχη. Είχα ανάγκη από ένα σύστημα που να προστατεύει τον πολίτη από την ανομία. Ένα σύστημα που να αποδέχεται ως αλήθεια το αυτονόητο, να επιβραβεύει το άριστο και να απορρίπτει τον παραλογισμό. Τα κουβαδάκια μου, δηλαδή, και σε άλλη παραλία! Θα μου πείτε τώρα, δικαίως, «τι δουλειά έχει